De Heideroosjes geven na 22 jaar de pijp aan Maarten. Zoals gewoonlijk bij een afscheid is er niets dan lof. En luisterend naar hun laatste cd Cease-Fire wordt dat nogmaals bevestigd. Zolang Marco Roelofs maar in het Nederlands zingt vind ik De Heideroosjes een geweldige band. Vond ik altijd. Liedjes als “Tot Hier!” en “De Weg Van De Meeste Weerstand” laten ‘em van zijn beste kant horen. Dat laatste liedje vat wel ongeveer 20 jaar aan Heideroosjes samen en is een soort van tegenhanger van Tröckener Kecks “Met Hart en Ziel”. In het Nederlands allemaal prima dus. Alleen was het wel zo dat zodra Roelofs in het Engels ging zingen had ik nogal eens de neiging om af te haken. Dat is hij echter na tweeëntwintig jaar aan Heideroosjes ook flink op vooruitgegaan. Ondertussen kan hij in een liedje als “Utoya Dreams” (inderdaad over het onvoorstelbare drama op het Noorse eiland) ook in die taal zich prima redden zonder te verzanden in clichés. Een prettige constatering. Muzikaal gezien trappen ze op Cease-Fire – zeker in de meer up-tempo liedjes – wel flink wat open deuren in. Het is voorspelbaar, maar geraffineerd met een liedje als “Dansen Met De Dood” als kroonjuweel. Dat Cease-Fire de zwanenzang is van De Heideroosjes wil nog niet betekenen dat we van Roelofs af zijn. Daarom sluit Cease-Fire af met “Dan Zal Ik Mijn Bakkes Houden” waarin Roelofs een schier oneindige opsomming maakt met redenen waarom hij zijn waffel voorlopig nog niet zal houden. Gelukkig maar. Het zal me benieuwen wat de volgende stap zal zijn van deze eigenwijze Limburger.
mij=PIAS
2 reacties