Het laatste weekend van november stond in het teken van het ontdekken van het Noorden, op het nieuwe festival Explore The North in Leeuwarden. Van Friesland en Groningen tot Noorwegen en Noord-Amerika: muzikanten en dichters uit deze regionen stonden op de planken. Op vrijdag begon het festival met een symposium met dichter Remco Ekkers en schrijver Atte Jongstra, die in Tresoar over hun ervaringen met het ontdekken van het Noorden vertelden.
‘Exploring The North, weet waaraan u begint!’ was het devies van Jongstra, na zijn verhaal over zijn avonturen met Zweedse reuzinnen. We waren gewaarschuwd voor de krachten van het Noorden. Op het festival hielden de Noordse krachten het naast literatuur echter bij mooie muziek met veelal een melancholische ondertoon, precies zoals Teitur tijdens zijn korte set nog verwoordde in zijn eigen taal (hij komt van de Faeröer-eilanden) en in het Engels.
mij=Door: Janine
De zaterdag startte op muzikaal vlak met Nils Frahm. De Grote Kerk was goed gevuld voor deze Duitse, klassiek geschoolde pianist. Ruim een uur speelde hij zijn stukken voor een muisstil publiek. Na drie kwartier werd zijn pianospel experimenteler, en vlak voor het einde van het concert stonden twee jongens uit het publiek op om een stuk mee te spelen. Geen verrassing voor degenen die Nils vaker hebben gezien, al speelt er meestal één van de twee jongens mee. Na een intensief stuk muziek waarin dertig vingers de toetsen bezwoeren, ging de buiging van Nils gepaard met een beschaafd maar gemeend applaus.
Eenmaal buiten verliep de zoektocht naar de huiskamercontainer minder soepel. Op de kaart was hij niet te vinden, wat resulteerde in een bezoek aan het eerste het beste café, waar de muziek varieerde van Lee Towers tot Mariah Carey. Gelukkig was er Herfstbok en lekker eten. Na twee uur vertoeven was het de beurt aan het avondprogramma. De Twee Metersessies met Jan Douwe Kroeske vormden de eerste stop. Een goed gevulde kerk keek naar filmbeelden van diverse bands en een interview met en een optreden van Teitur. De stem van Kroeske galmde nogal door de kerk, waardoor hij vaak niet goed te verstaan was. De locatie was echter prachtig en tijdens de muziek was de galm minder storend.
De zoektocht naar de locatie waar Hanne Hukkelberg speelde volgde. Deze locatie stond wel duidelijk aangegeven op de kaart en een wapperende witte vlag met het Explore the North-logo wees mij de ingang van Post Plaza. Op deze Noorse schone kwamen niet erg veel mensen af, maar de zaal was gezellig gevuld. Hukkelberg speelde in haar eentje. De klanken die de band normaal gesproken voortbrengt moest zij nu solo uit haar MacBook halen. Het starten van de muziek duurde soms net iets te lang, wat het optreden een amateuristische uitstraling gaf, maar met haar stem en bijzonder instrumenten maakte ze veel goed. Een blijvende indruk heeft ze echter niet achtergelaten.
Na zoveel gelezen te hebben over Seeljocht, wilde ik het ook weleens zien. Dat dachten meer mensen, want er stond zowaar een rij voor de deur van de Lutherse Kerk. De Noordelijke klanken klonken door de goed gevulde kerk, waar het muisstil was. Een gelijk geluid liet Geneve horen in podium Asteriks, een van de jongste podia in podiumland. Dit was vroeger de eetzaal van de voormalige gevangenis waarin het podium zich bevindt. De zaal was aangekleed met lichtgevende bomen langs de muren, en Geneve speelde dromerige, melancholische nummers met bijzondere instrumenten en mooie samenzang.
De zoektocht naar het cellenblok was nog een opgave voor een onbekende in Leeuwarden. Het papiertje 'cellenblok' hing naast het bordje 'geen toegang'. Een medebezoekster kwam erachter dat het de backstage-ingang was voor de bands die in het cellenblok speelden en ze werd begroet door een aantal dronken Noorse gentlemen: de band Fjorden Baby!. Fjorden Baby! komt uit Bergen en heeft in Noorwegen heel wat zieltjes gewonnen. In Leeuwarden is dat ze echter niet gelukt. De uitstraling van de band en de performance van de zanger zorgden voor een aantal opgetrokken wenkbrauwen. Op muzikaal gebied was er niets nieuws te beleven bij deze band, die met standaard instrumenten een niet-spannende set neerzette. Zonde, want de video voor “Rendezvous” was veelbelovend.
De locatie was echter super: het was op de begane grond van het voormalig cellenblok. De cellen zijn getransformeerd tot ateliers en staand op de begane grond had je het idee dat de mensen die op de eerste verdieping liepen als echte cipiers het feest in de gaten hielden.
De behoefte aan goede muziek werd groot, dus was het tijd om de show van Aestrid te aanschouwen. Met enige uitloop startten de Utrechtse heren en dame hun set, met de krachtige, Placebo-achtige nummers die op een luid applaus konden rekenen. De aankondiging van de stagemanager om te moeten stoppen kon dan ook op algemeen protest rekenen en Aestrid knalde er nog een lang nummer tegenaan als afsluiter.
Mijn festival-afsluiter was de Noor Petter Carlsen in de synagoge. De locatie was voor een festivalafsluiter aardig gevuld en het tijdstip en de muziek nodigden uit tot een zit- en luisterconcert. Carlsen had een muzikant meegenomen die de percussie en elektronica voor zijn rekening nam. Het publiek was muisstil tijdens de set van Petter, het applaus daarentegen des te luider. Petter heeft in het Noorden aardig wat zieltjes gewonnen en het zou me niks verbazen als hij ook het Westen voor zich wint en volgend jaar Paradiso uitverkoopt.
4 reacties