Ik geef toe, Glass Hammer heeft nooit mijn aandacht kunnen trekken. Door een misverstand, want ik dacht bij de naam steeds aan poprockbandje Glass Tiger. Mijn kennismaking vindt dan ook plaats bij album nummer twaalf, Cor Cordium. Het eerste wat opvalt is de gelijkenis van de stemmen van zanger Jon Davison en voormalig Yesboegbeeld Jon Anderson. En eerlijk gezegd is dat wat blijft opvallen, het hele album lang. Nou is de overeenkomst ook erg groot, maar als de muziek je weet mee te slepen verdwijnt zoiets naar de achtergrond, en dat is hier niet het geval. Het klinkt allemaal als een klok, met de instrumenten prachtig in balans. Tegelijkertijd blijft het echter ook muzikaal wel heel nadrukkelijk in de Yes-hoek hangen. Luister maar eens naar “One Heart”. Ja, de harmonieën zijn prachtig, de manier waarop de gitaar over de toetsenbordtapijtjes huppelt is helemaal niet verkeerd en toch, het hengelt wel heel nadrukkelijk in de Yesvijver. Het tien minuten durende “Dear Daddy” laat nog het beste horen wat Glass Hammer kan: wat in de basis eigenlijk een popsong is wordt uitgebouwd naar symfo, met alles wat daarbij hoort, maar laat ook jazzy gitaarpartijen en Westcoastvocalen horen. Over het geheel blijft het allemaal net iets te braaf, te gedragen en te ingetogen. Als in “To Someone” het ritme iets vlotter wordt, valt dat echt op. Iets meer variatie in tempo en sfeer, iets vrolijker vooral, zou al een stuk helpen. Nu blijf ik het hele album lang bewondering hebben voor wat ze technisch neerzetten, met tegelijkertijd het gevoel dat ze heel veel beter moeten kunnen.
mij=Arion / Bertus
2 reacties