Het is al weer vijf jaar geleden dat Bram van den Oever onder de fraaie artiestennaam Gluid debuteerde. Twee is zijn tweede echte plaat sindsdien, in de tussentijd heeft hij wel degelijk nog muziek uitgebracht. Vooral Binnensuis, een samenwerking met danseres Janneke Lenzen en schrijver Jehudi van Dijk was erg mooi. Maar nu dus Twee. Die laat een andere kant van Van den Oever horen dan we op zijn debuut hoorden. Dat album was in de basis ontsprongen aan het idee dat Van den Oever veldopnames die Timon Straatsma maakte met zijn MD-recorder uitwerkte tot muziek. Op Twee is er nog steeds wel een vleug aan field recordings, maar de nadruk ligt veel meer op muziek en dan vooral zorgvuldig op elkaar stapelen van soundscapes en beats. Dan ligt altijd het gevaar op de loer dat het resultaat een abstract geheel wordt, maar het prettige aan Twee is dat er altijd wel een basis is van melodie aan de hand waarvan je een verhaal verteld wordt. Zeker in een track als “Chasing David” werkt dit erg goed. Dat nummer voelt wel een beetje aan als een speelse, moderne samenvatting van Mike Oldfield’s “Amarok”, een echte luistertrip.
Een luistertrip is Akhet zeker ook. Maar wel eentje die wat zwaarder op de maag ligt. Akhet is het resultaat van een samenwerking tussen Marc Verhaeghen (The Klinik), Dirk Serries (Fear Falls Burning) en Paul Van Den Berg. Een ongeplande samenwerking zelfs. De vier uitgesponnen tracks (allen rond de vijftien minuten) zijn namelijk opgenomen tijdens een vriendschappelijk bezoekje van Series en Van den Berg aan Verhaeghen. ‘Normale’ mensen gaan dan beetje ouwehoeren en bier drinken, deze drie doken spontaan de studio in van Verhaeghen en jamden daar door totdat de zon weer opkwam. Waarschijnlijk was het in eerste instantie nooit bedoeld om uit te brengen, maar ik ben verheugd dat dit toch gebeurd is. Het resultaat van is namelijk best bijzonder. Al zal het me niet verbazen dat er flink wat volk is dat zich afvraagt of de resultaten van zo’n sessie nu wel moet verschijnen op cd. Nou, fuck them. Al kan ik me best voorstellen dat het bijtende gitaargeluid van Van den Berg bij menigeen door merg en been zal gaan. Ik vind het contrast met de zachte, maar intense drones van Serries en de elektronische spielerei van Verhaegen juist erg cool. Het resultaat klinkt als een trip op lichtsnelheid door de ruimte waarbij je flink wat ruimtegruis moet ontwijken. Wat dat betreft is Akhet een logisch gekozen naar. Dat schijnt in het Egyptisch zoveel te betekenen als horizon. Nou, die verbreed ik graag met dit soort muziek
mij=Esc.Rec. & Tonefloat
4 reacties