Een goed vooroordeel is nooit weg. De laatste plaat van The Mission, die ik moest recenseren, vond ik, in tegenstelling tot de fans, niet zo’n succes. Met een lichte huiver begon ik daarom, verder onvoorbereid, aan Curios van Hussey – Regan, terwijl ik in het donker naar het station liep. Bij het eerst nummer trok ik lichtjes een wenkbrauw op, want het nummer kwam me bekend voor. Maar het arrangement en de samenzang van Hussey en Regan (All About Eve) klonk typisch Hussey / The Mission, al klonk het me teveel naar Anathema. Maar dan muzikaal een stuk goedkoper. Ik vermoedde een gewijzigde koers, hoewel dat best lastig is met die galm van Hussey. Bij het tweede nummer kwam er meteen een knetterende vloek. Duran Duran’s Ordinary World. Een coveralbum, god betere het! De muzikale variant van de Mediamarktreclame en het teken dat je carrière in het slop zit. En een heel slecht coveralbum ook. Obligate keuzes, alles in een tempo, overal die goedkope cheesy elektronica. Gooi er wat belletjes onder en het album kan verkocht worden als kerstalbum. Met als absoluut dieptepunt de versie van “Where the Wild Roses Grow”, waarop Hussey amechtig als Nick Cave probeert te klinken. Als ik dan toch iets positiefs moet zeggen over dit album, dat als Julliane Regan meezingt, er nog enige hoop is. Maar voor de rest klinkt dit album, waar naar eigen zeggen sinds 2006 aan gewerkt is, als een goedkoop album, dat in een achternamiddag in elkaar gedraaid is. In deze tijd van jaarlijstjes weet ik in ieder geval zeker: dit is het slechtste dat ik dit jaar gehoord heb. Waar had ik The Mission’s Children ook alweer staan?
mij=Cherry Red Records
4 reacties