Het zit diep in mijn geheugen vastgeklonken: cassettebandjes. Ze vormen een essentieel deel van mijn muzikale opvoeding. Ik ben lang blijven hangen in top 40 muziek en andere foute genres, maar er waren een paar bands die mijn liefde voor de alternatieve muziek uiteindelijk wisten te ontluiken. Primus bijvoorbeeld. Frizzle Fry stondop zo’n TDK bandje overuren te draaien en met name “Too Many Puppies” bleef ik keer op keer opnieuw opzetten. Moest je het bandje wel elke keer terugspoelen in die tijd. Funky basloopjes, een vleugje metal en een zweem van geniale gekte. Het sprak mij bijzonder aan. In de loop der jaren produceerde de band onder leiding van basfluisteraar Les Claypool verschillende albums, maar het materiaal werd er niet direct beter op. Les Claypool ging dan ook meer aan de gang met zijn soloprojecten en Primus was weinig actief meer in de jaren ’00. Het was eigenlijk te danken aan de drummer van het eerste uur Jay Lane dat Claypool zijn enthousiasme hervond en samen met Lane en gitarist Larry ‘Ler’ LaLonde aan een nieuw Primus hoofdstuk begon. Een uitgebreide wereldtournee heeft de band ondertussen ook weer eens in Europa gebracht en Green Naugahyde is een verrassend fris nieuw album waarop oude tijden herleven zonder al te oubollig te klinken. Het baswerk is weer achteloos geniaal en zit propvol effecten. Samen met de gitaar en drums past het allemaal in elkaar als een überfunky en soms vervreemdende draaikolk. Met name “Hennepin Crawler”, “Tragedy’s A’Comin'” en “Jilly’s On Smack” staan hier dan op de repeat, maar nummers als “MoronTV” en “Green Ranger” zijn minder memorabel. Dan zou ik nog kunnen klagen dat het gitaarwerk nog een tandje smeriger had gemogen, maar dat doet niets af aan het feit dat de band een uitstekende rentree maakt. Primus klinkt op oudere leeftijd als goed gerijpte whisky. Voor fijnproevers dus.
mij=Prawn Song / Bertus
4 reacties