Van Cynic had ik eigenlijk altijd het idee dat het zich in metalsferen bevond die niet de mijne zijn. Pas door Jeff Wagners uitstekende boek Mean Deviation – Four Decades of Progressive Heavy Metal kwam ik erachter dan Cynic in de progressieve hoek thuishoort. Jawel, de gitaren kunnen stevig tekeergaan, maar daarmee is het nog geen metal. Of in elk geval niet alléén metal. Want Cynic combineert vooral heel veel. Onder de verzamelnaam progressief komen poppy melodieën, stevige gitaren en invloeden uit de wereldmuziek voorbij, vaak zodanig versmolten dat het nergens écht in een hokje past. De Nederlanders Tymon Kruidenier en Robin Zielhorst zijn er op dit album niet meer bij, wat betekent dat Paul Masvital en Sean Reinert de enige overblijvers zijn. Wel is Sean Malone voor dit album teruggekeerd voor de baspartijen en is Amy Correia aangetrokken voor de damesvocalen. Muzikaal is de verandering ook nogal fors. Drie van de zes songs hebben namelijk nogal wat ambient invloeden: “Amidst the Coals”, “Bija!” en “Hieroglyph”. Nou zijn dat de drie kortste stukken, dus er is meer te horen. Het titelnummer bijvoorbeeld, ooit geschreven als song voor Æon Spoke, een eerder project van Masvital en Reinert. Er gebeurt veel in zes minuten, in hard en zacht, maar het voelt desondanks als een samenhangende song. Ook de andere twee langere songs zijn zorgvuldig geconstrueerd. Zonder dat het muzikaal nou bijzonder veel op King Crimson lijkt heeft het daar wel veel van weg. Het kan op dezelfde manier bijna gewoon klinken, en toch gebeurt er altijd weer heel veel. Geen wonder dat dit een EP is die je meermaals en in zijn geheel moet beluisteren. De hoes van dit album is overigens de laatste Cynic-hoes van Roberto E. Venosa, die eind vorig jaar overleed.
mij=Season Of Mist
4 reacties