Wat een suffe bandnaam zeg: db Band. Zou ‘db’ gewoon voor decibel staan, voor de initialen van de eerste vriendin van de zanger of de postcode van de oefenruimte? Hoe dan ook, het blijft geen bijzonder inspirerende bandnaam. Gelukkig is de muziek dat wel. Opener “Stranger in the Alps” begint goed met vlotte drums en een lekker swingend gitaarloopje. De zang klinkt hongerig en doet in eerste instantie vermoeden dat we hier te maken hebben met jonge ventjes die met Blur-posters aan de muur de werelddominantie aan het voorbereiden zijn. Toch zijn de heren van db Band geen nieuwkomers. De kar wordt namelijk getrokken door de voormalige bassist van Supergrass, Mick Quinn. De debuut-EP bevat vier onvervalste Britpop-nummers die weliswaar charmant zijn, maar nog niet echt heel erg goed.
Charmant is het allerlaatste woord dat bij me opkomt bij het beluisteren van Hunter van het Australische Heirs. De EP bevat drie lang uitgesponnen, instrumentale tracks die vooral doen denken aan de output van een avondcursusje filmmuziek voor beginners. Vooral de afsluiter “Never Land”, die bijna dertien (!) minuten duurt, is een hele zware bevalling die ik niet graag zou willen herhalen. Bovendien doet het allemaal wel erg veel denken aan “Carnage Visors”, de vage filmsoundtrack die The Cure ooit in 1981 uitbraakte. Ik hoop dat de heren van Heirs lekker thuis blijven met Highlander op repeat in plaats van dit soort bombastische ellende over ons heen te storten.
mij=BAM / Konkurrent & Denovali / Cargo
4 reacties