Björk maakte op haar jongste album Biophilia een wat uitgebluste indruk. Misschien dat alle inspiratie in die vermaledijde app zat. Met veel fiducie ging ik deze ep dus niet in, maar dat bleek volkomen ten onrechte. En ergens is dat wel logisch. Want wat is artrock-collectief Dirty Projectors anders dan een soort Sugarcubes! Hun zanger David Longstreth heeft een even geëxalteerd stemgeluid als de gekke Einar die de liedjes van The Sugarcubes zo hilarisch wist te ontregelen. (Als er ooit een huisband voor de Muppet Show heeft bestaan waren zij het wel.) Toegegeven, eigenlijk is Mount Wittenberg Orca wat serieuzer dan ik ‘t nu afschilder. David en kompanen hebben een Medúlla-achtige suite met veel ‘eeh eeh eeh’-kreetjes en koortjes geschreven, waartussen Björk kan schitteren. En die kans grijpt ze. Ze klinkt fris en stemt vrolijk. “Our love is all around us” zingt men in unisono. “On And Ever Onward” is het leukste Björk-liedje in jaren.
Ook Astrid Williamson is een eigenzinnige dame, op het solo-pad sinds de nineties, en platen op het One Little Indian-label. Met Pulse heeft ze een lekker weg luisterend album gemaakt, dat zeer vertrouwd klinkt, zonder in totaal copycat-gedrag te veranderen. Ik krijg het gevoel dat Williamson eigenlijk als songwriter voor popdiva’s zou kunnen werken. (Net zoals Lady Gaga ooit begon.) Maar dat is puur op de centjes gelet; Williamson heeft daar met een carrière van dik twintig jaar (zonder al teveel succes) duidelijk lak aan. En terecht. Opener “Dance” is een dermate sexy, hees nummer, dat je automatisch haar ‘Do you want to dance with me?’ wilt aanvullen met ‘Yeah, Slow‘. Voor “Pour” lijkt William Orbit ingehuurd, het refrein is Madonna-groots, en had zo op Ray of Light gepast. Williamson is echter méér dan een indie-versie van de hitparade. In een de meer contemplatieve, zelfs duistere nummers benadert ze de wijsheid van Kate Bush en het mysterie van Zola Jesus. De titeltrack is dan weer wél heel toegankelijk. ‘When you’re young, you feel like the sun is all you need’, zwijmelt Williamson in een onwaarschijnlijk sentimenteel refrein. Zó cheesy, zó mooi. Het is een liedje voor een tekenfilm over paarden die naar vrijheid snakken, begeleid door etherische klanken van Sarah McLachlan en Bryan Adams. En waarom ook niet! Ik smolt in elk geval.
mij=Domino & One Little Indian
4 reacties