Als Uncut een album uitroept tot een van de beste compilaties van het jaar dan is mijn interesse gewekt. Eerlijk is eerlijk, ik had nog nooit eerder van deze band uit Essex gehoord. Na twee aardige albums begin jaren negentig sneeuwden ze onder in de Britpop-explosie en kort na het matig ontvangen derde album Technicolour viel het doek voor de band. Waar Disco Inferno vooral om bekend staat, is dat ze vooruitstrevend bezig waren met het samplen en vervormen van de eigen instrumenten. De tijd ver vooruit is ook het eerste dat bij me opkomt bij het beluisteren van 5 EPs, een verzameling van zestien nummers die de reguliere albums nooit haalden. Op de opener “Summer’s Last Sounds” begeleidt een onheilspellende baslijn vrolijk gekwetter van vogeltjes en een tekst die op Blue Aeroplanes-achtige wijze wordt voorgedragen. Het is opvallend hoe helder het geluid van de drums en bas is, je zou bijna denken dat Martin Hannett achter de knoppen heeft gezeten. Waarschijnlijk ook de reden waarom de band in de nineties tussen wal en schip viel: de sound doet denken aan vroege jaren tachtig maar de ideeën en technologie zijn eerder vergelijkbaar met wat we begin deze eeuw zagen. De nummers op 5 EPs van Disco Inferno zijn geen eenvoudige kost, maar zorgen samen vooral voor een intrigerend historisch document.
mij=One Little Indian / Bertus
4 reacties