Het is best een eer om de man te spreken die al meer dan dertig jaar verantwoordelijk is voor het karakteristieke gitaargeluid van Echo & the Bunnymen. Natuurlijk was een gesprek met voorman Ian McCulloch ook leuk geweest, maar qua verstaanbaarheid heb ik het waarschijnlijk beter getroffen met Will Sergeant. Na vele wisselende bezettingen bestaat de band al jaren alleen nog maar uit McCulloch en Sergeant, maar wie denkt dat het duo na ruim dertig jaar samen op het podium onafscheidelijk is geworden, komt bedrogen uit…
mij=Interview: Blink
Gewoonlijk is Ian McCulloch de woordvoerder voor de band. Hoe vaak doe jij alleen interviews?
Niet zo heel vaak. Bovendien [lachend] is het vrijwel onmogelijk om er een woord tussen te krijgen als McCulloch aan het praten is. Daarnaast ben ik het heel vaak niet met hem eens, dus het is prima zo.
In welk opzicht ben je het met hem oneens?
Ik kan zo snel geen specifiek voorbeeld bedenken, maar eigenlijk gewoon over alles. Vooral in zijn arrogante gedrag kan ik me helemaal niet vinden. Maar dat is gewoon zijn ding en daar probeer ik me zo weinig mogelijk van aan te trekken.
Hoe houden jullie het dan toch al meer dan dertig jaar samen uit?
Voornamelijk door heel veel ruimte tussen ons. Zelfs als we op tournee zijn, doen we vrijwel niets samen. We zien elkaar eigenlijk alleen nog maar op het podium. Onze verhouding is tegenwoordig puur zakelijk. Ook bij het oefenen komt hij niet meer, dat doe ik alleen met de rest van de band.
Dus zelfs voor de optredens waarbij jullie de eerste twee albums spelen wordt niet met de hele band geoefend?
Nee. McCulloch leert de teksten uit zijn hoofd en komt gewoon naar de optredens. Hij speelt geen gitaar en we spelen de nummers precies zoals ze op de plaat staan, dus hij hoeft ook niet echt bij de rehearsals te zijn.
Hoe was het om die oude nummers weer te spelen?
Eigenlijk heel eenvoudig. We waren destijds nog maar net begonnen dus muzikaal nog niet zo sterk. Het zijn hele eenvoudige nummers om te spelen. Dat geldt eigenlijk voor al ons werk. Een goede melodie is bij de Bunnymen altijd veel belangrijker geweest dan een complexe songstructuur. Er waren wel een paar nummers bij die we nog nooit eerder hadden gespeeld, dus toen hebben we in de oefenruimte gewoon met de plaat meegespeeld om de akkoorden uit te zoeken.
Waren er nog nummers uit de begintijd waar jullie echt helemaal niets meer mee hebben?
Nee, niet echt. Alleen McCulloch vond volgens mij “Turquoise Days” en “All I Want” (van Heaven Up Here) rotnummers. Hij heeft ze een paar keer spontaan van de setlist gegooid. Daar was ik niet blij mee trouwens.
En waren er nog nummers die jullie opnieuw 'ontdekt' hebben?
Absoluut, meerdere zelfs. Een nummer als “Monkeys” bijvoorbeeld is echt heel sterk.
Jullie spelen verschillende sets: reguliere optredens, 'Ocean Rain' optredens en nu sets rond de eerste twee albums. Kiezen jullie zelf wanneer jullie wat spelen?
Meestal geven de promotors wel aan wat de voorkeur heeft. Het wordt trouwens steeds lastiger om in Europa te spelen. Vroeger speelden we ook in kleinere steden als Groningen en Eindhoven, maar tegenwoordig alleen nog maar in Amsterdam. In sommige steden als Parijs is het vrijwel onmogelijk om nog optredens te regelen. Het is langzaam allemaal aan het verdwijnen.
Had je ooit verwacht dat jullie je zo sterk op het verleden zouden gaan richten?
Er is natuurlijk veel kritiek op dit soort nostalgische sets, maar toen de band Love integraal hun album “Forever Changes” speelde, vond ik dat echt geweldig, ook al was er volgens mij nog maar een origineel bandlid over. De muziek waarmee je opgroeit is toch de muziek die voor altijd bij je blijft. Zelf luister ik ook liever naar het oudere werk van mijn favoriete artiesten. Wat David Bowie na Scary Monsters heeft gedaan, vind ik bijvoorbeeld helemaal niet interessant meer.
Ga je zelf nog regelmatig naar optredens?
Absoluut. De laatste tijd komen er veel goede bands uit Amerika die beïnvloed zijn door Krautrock. Er is ook een geweldige nieuwe Nederlandse band: Rats on Rafts. Ze hebben een sterke Eighties-sound en doen me denken aan een band als The Monochrome Set. Onlangs zag ik Peter Hook die nummers van Joy Division speelde. Ik had verwacht dat het waardeloos zou zijn, maar verrassend genoeg was het te gek.
Ian McCulloch is momenteel bezig met een nieuw solo-album. Kunnen we op korte termijn nog rekenen op nieuw werk van Echo & the Bunnymen?
Nee, dat zit er niet in. Ik ben zelf wel met nog wat projecten bezig. Samen met de zangeres Eva Petersen heb ik een akoestisch album opgenomen dat momenteel gemixt wordt. Ook ben ik bezig met een project dat ik Poltergeist heb genoemd. Dat gaat meer richting Krautrock.
Gaan jullie met de Bunnymen nog veel optredens doen in 2012?
Geen idee eigenlijk, we plannen zelden iets. Dat is waarschijnlijk ook de reden waarom we nooit echt zijn doorgebroken. Er was nooit een plan.
Is er nog iets dat je niet gedaan hebt maar wel nog heel graag wilt doen, op muzikaal of ander gebied?
Wat muziek betreft, verwacht ik veel van Poltergeist. Ik wilde altijd al meer progressieve, Krautrock-achtige muziek maken en dat kan ik nu doen. Verder lijkt het me geweldig om zelf in een kleine bus met mijn schilderijen van New York naar Los Angeles te rijden. Als we met de band door Amerika toerden, stopte de bus zelden onderweg. Het lijkt me fantastisch om gewoon te kunnen stoppen waar ik wil om inspiratie op te doen en mijn werk te slijten aan galerieën.
Het is duidelijk na mijn gesprek met hem dat Sergeant's hart allang niet meer bij Echo & the Bunnymen ligt. Het enthousiasme in zijn stem stijgt zienderogen als hij spreekt over zijn schilderwerk en de expositie van zijn werk in Penny Lane Gallery. Eigenlijk is het een wonder dat de heren toch nog regelmatig samen het podium opzoeken. Noodgedwongen wellicht, maar gelukkig gesteund door een indrukwekkend repertoire dat de onderlinge verhoudingen met gemak overstijgt.
4 reacties