´´t Is de lucht achter Oethoezen,´ t Is ´t torentje van Spiek, ´t Is de weg van Lains noar Klooster, en deur Westpolder langs de diek.´ t Binnen de meulens en de moaren, ´t Binnen de kerken en de börgen, ´t Is ´t laand woar ik as kind, Nog niks begreep van pien of zörgen. Dat is mien laand, mien Hogelaand´ Grunningers hadden het vast al herkend: dit is een stukje tekst uit een liedje van Ede Staal. Op 22 juli afgelopen jaar was het 25 jaar geleden dat hij overleed. Oud is hij niet geworden, 44 jaar. Twee jaar voor zijn dood kwam zijn Groningstalige debuutalbum uit. Lang hebben we dus niet mogen genieten van de man die volgens de documentaire Credo – Zien Bestoan de Groningers weer trots liet zijn op hun streektaal en land. De documentaire werd eerder uitgezonden door RTV Noord en lijkt me verplichte kost voor iedereen die iets met Groningen heeft. Ontroerend zijn de beelden van twee van zijn zoons en een bijdrage van Jan Mulder, die het zelf nog net droog kan houden. Bijzonder zijn ook de kennelijk schaarse beelden die nog van hem bestaan. Ede Staal lijkt me de Jacques Brel van ons land, al ben ik misschien de eerste die dit bedenkt. Staal was uiteraard vooral zichzelf, en Grunninger in hart en nieren. Een uniek man, die terecht geroemd wordt.
mij=Marista / Universal
4 reacties