Funin / Alias

Zoals de titel en de fraaie hoes al suggereren brengt het Noorse Funin op Unsound een ware kluwen van muziek. De volgepropte liedjes zijn niet rommelig te noemen, maar vormen wel een wirwar van expres botsende, om elkaar heen draaiende elementen. De ritmes van de band neigen af en toe naar IDM, de samenzang is juist folky, en de akkoordenschema’s zijn bijzonder progressief. (Lees: zoeken de dissonante randen van de akkoordenschema’s op.) De lead vocals zorgen ervoor dat de luisteraar de draad niet kwijtraakt. Veel minder vaak dan persbio’s suggereren is Björk een duidelijk aanwijsbare invloed, maar hier is het écht het geval. In het hoogtepunt “Indestructible” bijvoorbeeld. En aangezien de man die daar (en elders) met Marit Elisabeth Svendsbøe meezingt als Thom Yorke klinkt, krijg je helemaal “I’ve Seen It All”-vibes. Daarbij even vergetende dat ik dit soort jazzpostrocknoisefolk nog nooit eerder ben tegengekomen.
Hoewel ook Alias op Fever Dream een hele hoop genres in de blender gooit kreeg ik van zijn nieuwe plaat juist een ‘been there done that’-gevoel. Jammer, want Alias is een prima beatmaker. Hij heeft zijn wortels in de Anticon-hiphopgenre, maar is inmiddels vooral instrumentaal bezig. De bassen en beats die je hoofd doen bewegen zijn gebleven, maar de raps zijn ingeruild voor weirde stemmetjes en psychedelische samples. Alias is hier op de Brainfeeder-wagon achter locomotief Flying Lotus gesprongen. Fever Dream staat dus vol lekker wazig wapperende schetsjes. Probeem is dat ik het gevoel heb dat Teebs en Eskmo dat eerder al beter deden. Het maakt Alias tot navolger, terwijl hij vroeger meer in zijn eigen droomwereldje leek te verkeren. Een irritant jengelend deuntje als “Tagine”, dat heeft Balam Acab echt zóveel sfeervoller gedaan. Gelukkig is vooral op de eerste helft van dit album wél genoeg leuks te vinden. Het leipe “Wanna Let It Go” is met zijn bliepende 8-bit geluidjes en goedkope software-synths onweerstaanbaar speels.

mij=Karisma & Anticon