The Dø

Het is een buitenkansje voor de Fransen die toevallig in Amsterdam zijn op deze regenachtige dag in oktober. Een band die in Frankrijk voor grote en meestal uitverkochte zalen speelt, staat in Amsterdam in het intieme Bitterzoet geprogrammeerd. The Dø, de band rondom het duo Olivia Merilahti en Dan Levy, is vooral bekend van de hit “On My Shoulders” uit 2008 en bracht dit jaar hun tweede album uit: Both Ways Open Jaws. Met een sterk accent en regelmatig zoekend naar de juiste Engelse woorden vertelt Levy me over het verleden, heden en toekomst van zijn band.

mij=Interview:Blink
Jullie wonen in Parijs, bevalt dat nog steeds?
We wonen in een buitenwijk van Parijs omdat we ruimte nodig hadden, maar eigenlijk wil ik niet in Parijs blijven wonen. De stad is dood wat mij betreft. Vergeleken met steden als Londen, Amsterdam, Berlijn of Istanbul gebeurt er in Parijs helemaal niets meer. Er is geen opwinding meer, de mensen denken dat ze alles al weten. Parijs is volledig ingekakt.
Hoe ben je begonnen in de muziek?
Ik ben op mijn veertiende begonnen met muziek te maken voor het theater. Muziek componeren is het enige dat ik wilde doen. In 2003 was ik hier in Amsterdam op het Filmmuseum Biënnale, dat was meteen de eerste keer dat ik een optreden in het buitenland had. Toen ging ik soundtracks maken voor films en bij een van de soundtracks heb ik Olivia ontmoet. Gewoonlijk maakte ik alleen instrumentale muziek, maar na twee uur in de studio met Olivia realiseerde ik me dat zij een perfecte aanvulling was op wat ik deed. Anderhalf jaar later stonden we op de eerste plaats in de hitlijsten in Frankrijk.
Hoe komt een veertienjarige erbij om muziek voor theaterstukken te maken?
Mijn vader kocht ooit een cassetterecorder voor me toen ik tien was. Ik nam eigenlijk vooral geluiden op met dat ding. Toen leerde ik een Nederlands meisje kennen en zij gaf me mijn eerste minidisc-speler en daarmee nam ik ook alleen maar omgevingsgeluiden op. Het eerste muziekstuk dat ik schreef heette “Le Grand Macabre”, vooral bedoeld voor strijkers. Ik werd destijds vooral geïnspireerd door Bartok. Het waren eigenlijk geen nummers, maar voornamelijk geluiden. Pas met Olivia ben ik nummers gaan schrijven. Rockmuziek interesseerde me niet, het ging mij vooral om de arrangementen.
Dan en Olivia zijn niet alleen een muzikaal duo, ze hebben ook een relatie. Op mijn vraag hierover reageert Dan enigszins geprikkeld.
Ik zie ons absoluut niet als een koppeltje, muziek is het allerbelangrijkste dat ons verbindt. Tijdens een toer is het enige dat geldt de optredens zelf, we hebben sowieso geen tijd om andere dingen te doen tijdens een toer. De enige focus is het volgende optreden.
De hype rondom jullie band in 2008 was behoorlijk. Hoe hebben jullie dat ervaren?
Die hele hype ging eigenlijk alleen maar om één nummer, “On My Shoulders”. Dat was een grote hit en ons publiek kwam vooral kijken vanwege dat ene nummer. We hebben het idee dat we nu ons echte publiek beter bereiken, het gaat niet meer alleen om dat ene hitje.

Was er veel druk om opnieuw zo'n hit te schrijven?
Absoluut. Zeker wanneer je succesvol bent heb je plotseling heel veel mensen om je heen. Er wordt veel geld verdiend en iedereen is tevreden. Mensen willen dat natuurlijk herhalen. Toch wilden we absoluut niet een nieuwe “On My Shoulder” schrijven. We hebben op ons nieuwe album ook bewust geen echt eenvoudige nummers gezet, misschien komt er op het volgende album wel weer een grote hit te staan.
Jullie nieuwe album Both Ways Open Jaws is al een half jaar uit in Frankrijk en komt nu pas uit in andere landen. Waarom niet gewoon overal tegelijk?
We kunnen niet overal tegelijk zijn om promotie te doen. Na vier maanden drukke promotie in Frankrijk komen we nu eindelijk aan het buitenland toe. Het album lekte trouwens al drie maanden voor release uit. Iemand heeft ingebroken op mijn computer en de demo's gestolen. De nummers waren nog lang niet af en het was vreselijk, ik voelde me verkracht.
Wat betekent de titel van het album eigenlijk?
Olivia schrijft alle teksten. Op een dag kwam ze met deze vier woorden aanzetten. We wilden een titel dat een soort antwoord was op ons debuut (A Mouthful) en we wilden een meer agressieve titel. Het refereert eigenlijk aan de muziekbusiness en alle bloedzuigers die we hebben ontmoet. Na het succes van het eerste album hebben we veel problemen gekregen met mensen die ons wilden gebruiken voor hun eigen financiële gewin. Als je succes hebt, moet je de halve wereld bedanken, maar wanneer je problemen hebt, moet je die zelf maar oplossen.
Zijn jullie zelf ook veranderd door het succes van het eerste album?
Nee, we zijn natuurlijk wel wat voorzichtiger geworden met de mensen waarmee we werken, maar muzikaal gezien zijn we nog net zo eigenwijs als voorheen. Toen we begonnen zei iedereen tegen ons: 'Als jullie niet in het Frans gaan zingen, dan verkoop je nog geen drieduizend cd's!' We hebben het tegendeel bewezen en hebben zelfs als voorbeeldfunctie gediend. Tegenwoordig zie je steeds meer Franse bands die gewoon buiten de grenzen kijken en in het Engels zingen.
Kun je iets over de opnames van het nieuwe album vertellen?
Olivia en ik kwamen na twee jaar toeren thuis en we wilden heel graag nieuwe nummers gaan schrijven. We hebben toen onze opname-apparatuur in een grote truck gestopt en een huis in Zuid-Frankrijk gehuurd waar in drie weken de basis voor de nieuwe nummers is geschreven. Vervolgens hebben we ongeveer een jaar lang in Parijs het album afgemaakt. Het was niet eenvoudig en het is ook geen eenvoudig album geworden.
Maken jullie het bewust moeilijker voor jezelf?
Absoluut, we willen nooit de eenvoudigste weg kiezen. Dat geldt ook voor de muzikanten die we meenemen op tournee. We vragen ze altijd om een of twee instrumenten te spelen die ze niet beheersen. Dat houdt optredens spannend en houdt de muzikanten scherp. We spelen nu met een saxofoniste die we eerst vroegen de vibrafoon te gaan spelen en na zes maanden vroegen we of ze de toetsen wilde doen. Het verandert voortdurend. We willen absoluut geen virtuozen in onze band. Virtuozen worden snel gemakzuchtig.
En wat zijn de toekomstplannen?
We hebben eigenlijk geen idee. Onze plaat komt uit in Duitsland en Engeland, ik heb iets gehoord over een toer in Zuid-Amerika, maar ik heb nog geen idee eigenlijk. De vorige keer dachten we drie maanden op tournee te gaan en dat werd uiteindelijk twee jaar!