‘Mijn zangeres is het niet’, moppert mijn collega nadat ik hem in zijn auto twee flarden van de debuutplaat van Aafke Romeijn laat horen. Misschien maar beter ook. Hij is van het type sympho-, (prog)rock en Loreena McKennitt – daarbij vergeleken zingt Aafke veel persoonlijker en emotioneler, en ramt ze regelmatig op haar piano alsof het een elektrische gitaar is. Stella Must Die! is een plaat die bloedt. Elke pianoliefhebber die hoopte dat Tori Amos ooit nog iets agressiefs zou opnemen moet ‘m horen. Stella Must Die! is er voor de Mercury Rev-fans die hoopten dat Arcade Fire meer orgelnummers zou opnemen, voor alle The Voice of Holland-haters die wel houden van een vrouw die achter een instrument gaat zitten en zich laat gáán, en voor iedereen die niet van songtitels houdt. Prijsnummer is dan wel weer het enige nummer mét een titel, “I Stretch the Dark”, precies in het midden van het album. Ook het vierde nummer “IX” doet mij veel meer dan zo’n Lana del Rey. Ik kan hier verder nog de hele bio van de Utrechtse Romeijn (‘I love the smell of Bordewijk in the morning’) gaan doorlichten, maar dat hebben ze bij de buren van KindaMuzik toch al veel beter gedaan. Uitroepteken.
mij=Eigen beheer
Tsss, de niet-progkenner spreekt. Alsof prog per definitie geen persoonlijke of emotionele zang kent. Uitdaging: luister eens naar de laatste twee van Pain Of Salvation. 😉
Nou, prima, maar hoe zou jij het verschil dan noemen? 🙂
Daar gaat het me niet om, het gaat me om de vanzelfsprekendheid waarmee prog wordt gedefinieerd als moeilijkdoenerij zonder emotie. Ja, voor een deel van de prog gaat dat op, maar bij lange na niet voor alles. Goede en slechte muziek bestaat in alle genres, net zoals wel en niet persoonlijke muziek, muziek met en zonder emotie, etc. Alleen urgente en relevante muziek bestaat alleen in de indie, geloof ik. 😉
Tsss, de niet-progkenner spreekt. Alsof prog per definitie geen persoonlijke of emotionele zang kent. Uitdaging: luister eens naar de laatste twee van Pain Of Salvation. 😉
Nou, prima, maar hoe zou jij het verschil dan noemen? 🙂
Daar gaat het me niet om, het gaat me om de vanzelfsprekendheid waarmee prog wordt gedefinieerd als moeilijkdoenerij zonder emotie. Ja, voor een deel van de prog gaat dat op, maar bij lange na niet voor alles. Goede en slechte muziek bestaat in alle genres, net zoals wel en niet persoonlijke muziek, muziek met en zonder emotie, etc. Alleen urgente en relevante muziek bestaat alleen in de indie, geloof ik. 😉
Meer Stella-tracks op The Cold Case EP,
http://norwegianismrecords.wordpress.com/2012/06/11/aafke-romeijn-stella-the-cold-case-ep-teaser/
http://open.spotify.com/album/1IddHduVL60kQn41rJou3U