Ik heb altijd muziek opstaan. Altijd. Het kan alleen zijn dat ik op bepaalde momenten andersoortige muziek draai, maar er staat altijd muziek op. Het betere gefieper van King Crimson trek ik bijvoorbeeld weer niet altijd, net zomin als Tori Amos of Spinvis. Eën soort muziek trek ik altijd: degelijke hardrock met een heavy basis. Motörhead bijvoorbeeld, of een paar van de Queensrÿche-albums. Goed uitgevoerd, maar vooral degelijk en hard. Met het debuut van Devil’s Train heb ik een album dat in diezelfde categorie past. De Griekse Mystic Prophecy-zanger en producer R.D. Liapakis heeft met een landgenoot, gitarist Laki Ragazas, en een paar mannen die bekend zijn van bands als Stratovarius en Evergrey – drummer Jorg Michael en bassist Jari Kainulainen – een album gemaakt dat danig afwijkt van wat je van die bands gewend bent. Devil’s Train is niet van het moeilijk doen, maar van grote riffs in een heavy productie die wel wat aan Black Label Society doet denken. Logge, beukende hardrock met een hint van southern rock. Met een fantastisch gitaargeluid worden hier twaalf beukers van formaat neergezet. Goed opgebouwde songs zonder tierlantijnen, maar steeds weer met heerlijke riffs en solo’s die volgens mij de meest nuchtere rocker nog aan de luchtgitaar krijgen. Tot en met de afsluitende cover, The Guess Who’s “American Woman”, is het dikke pret, met hardrock die bedrieglijk eenvoudig is, maar bij elke luisterbeurt lekkerder wordt. Goede hardrock is van alle tijden, dat bewijst Devil’s Train met dit album.
mij=earMusic / Edel
4 reacties