Feed Me – Escape from Electric Mountain

Achterop de laatste editie van het tijdschrift Gonzo Circus staat een speciaal interview met de elektronische kunstenaar Mark Fell, in het kader van Sonic Acts. Fell zegt: “Ik vind esthetische oordelen [over wat schoonheid is] eigenlijk maar tribaal gedrag. Altijd als we proberen antwoord te geven op de vraag waarom we wel van het ene houden en niet van het andere, komen we terecht in het eindeloos opnieuw beschrijven van hetzelfde. Als je wilt uitvinden waarom iets mooi is, dan moet je juist niet praten over schoonheid, maar over de context waarin die schoonheid tot stand komt en wordt geconstrueerd.” Laat ik diezelfde manier eens toepassen op de nieuwste EP van Jon Gooch, ook bekend als Spor maar hier dus onder de naam Feed Me, die alleen maar gemaakt lijkt om tot Skrillex de Tweede gekroond te worden (mooie titel toch met carnaval). In zekere zin bestáát dit soort Britse poptrancedubstep namelijk enkel bij wijze van associatie. In de eerste track “Trapdoor” zingt en speelt Hadouken kenmerkend mee. Track twee had juist weer van Röyksopp kunnen zijn, tot het moment dat je in de laatste halve minuut het themaatje van Skrillex’ monsterhit “Scary Monsters and Nice Stripes” op de noot precies ontwaart. In track drie zit zowel de ‘Boom Headshot’-internetmeme (had ik destijds totaal gemist) als de ‘Headshot’ sample uit de FPS-game Unreal. Track vier is het sinds Camo&Krooked en Chase&Status verplichte nummer met een gastzangeres. In track vijf doet Feed Me Mr. Oizo na. In track zes, “Whiskers”, horen we geen kopie maar dan toch wel andermaal een moddervette Skrillex-stijlripoff. Kortom, het is muziek die schoonheid uitstraalt omwille van zijn associaties. Maar alleen al in de beschrijving ervan ontkom ik niet aan alle originelen op basis waarvan dit doorslagje bedacht is. Ja, met die titel ja. Uitstekende EP, daar niet van. Maar wel triest als je bedenkt hoe origineel Spor destijds was.

mij=Mau5trap