OOR-journalist “Timbo” Veerwater heeft er ook op deze site jarenlang voor moeten bikkelen, maar de screamo hardcore van Fucked Up brak vorig jaar eindelijk door, zoals geïllustreerd in File Unders eigen eindlijst. De massa is er klaar voor. Wie weet kan ook het Engelse trio Johnny Foreigner daarvan profiteren, hun emopunk is bovendien een heel stuk toegankelijker. Geen blaffende vocalist die klinkt als een griepgolfslachtoffer, maar zoete, zelfs sentimentele samenzang van een jongen en meisje. Denk aan Stars, maar dan op lichtsnelheid, want natuurlijk zijn er ook op dit indie-album wél genoeg hysterische versnellingen en sloganesk driftige refreintjes. Men gaat hier Vs Everything, nietwaar. Dit soort punk denkt altijd groot, al wist ik hier ondanks de aanwezige spoken word-stukken geen overkoepelend verhaaltje te ontdekken. Maar zowel in speeltijd als in genre-variatie pakt de band uit als een snelkoerier. Dat leidt soms tot doelloos gedrein – het korte felle gaat ze aanmerkelijk beter af – maar de op zichzelf niet al verrassende dubbele tong-ballade “Doesn’t Believe in Angels” is wel raak, niet in het minst dankzij het catchy zoemende orgeltje.
Ver van gangbare showbizcentra als Londen of Los Angeles heeft het Australische vijftal met de flauwe naam alle tijd gehad om het gehele transatlantische popspectrum als keelsnoepjes op te zuigen. Dat heeft op Escapades geresulteerd in een schizofrene, maar onwaarschijnlijk catchy plaat. Wie een staalkaart wil van wat op dit moment hip is, zit gebakken. De band opent Brits, met wat brallerige meezing-anthems, zoals Arctic Monkeys-navolgers ze vaak opdienen. Leuker wordt het zodra Amerika wordt aangedaan. “Scattered Diamonds” doet Vampire Weekend beter dan de New Yorkers zelf. Dat deze Australiërs uitstekend scoren op samenzang bewijzen ze constant, maar nergens zo duidelijk als in de Fleet Foxes-combo “No Returns” en het twangy “Eat Your Heart”. Toch zijn de genoemde liedjes niet de hoogtepunten. Een kopie van iets recents, dat is toch wat flets. Uiteindelijk wordt de overduidelijk aanwezige ambachtelijk kwaliteit wél in iets eigens omgezet. En daarvoor moeten we toch terug naar de Britse hoek. Hoogtepunt “Set It Right” is een nieuwe gouwe ouwe, in Nick Lowe‘s pubrock-stijl. Zóveel huidige Britse bands doen dat niet (jammer!) al mogen de Golden Silvers hier niet onvermeld blijven. En nog is de honger van deze veelvraten niet gesteld, In het psychedelische “China Will Wait” neemt men via de onderschatte Field Mice een XTC-pilletje. Zo vreten de kids hier dus een hele zak (name)dropjes leeg, maar ze doen dermate gretig dat meesnoepen onweerstaanbaar blijkt.
mij=Alcopop! & Mucho Bravado/Rough Trade
4 reacties