Vorig jaar stond Lesoir nog in de finale van de Limburgse competitie Nu of Nooit. Je weet wel, als je die competitie wint mag je op Pinkpop optreden. Dat haalden ze dus net niet, maar ze stonden wel op een aantal kleinere festivals en deden een korte tour door Engeland. Vorig jaar kwam ook het titelloze debuutalbum van de band uit en dat staat vol met melodische rock met een scherp randje, waarbij zangeres Maartje Meessen een dwingende hoofdrol opeist. Een vrouwenstem op stevige rock, ik hou ervan. Het geeft een frisheid aan het geheel, zoals citroen in vet sorbetijs. Hierbij klinkt de zangeres soms onvermijdelijk als Anneke van Giersbergen zoals in het begin van het mooie “As Beauty Dissapears” en “Tomorrow”, maar regelmatig haalt ze ook wat harder uit naar de luisteraar zoals in het intensere en uptempo “Scream”, een nummer dat de intensiteit heeft van Skunk Anansie of Guano Apes in goede tijden. De melodieėn op dit album zijn prima maar soms ook wat keurig en dan glijdt het wat langs me heen, maar ik vind ik het vooral interessant hoe de band soms wat buiten de lijntjes kleurt. Het heerlijk ontsporende gitaargedeelte op het tweede gedeelte van “Dominion” bijvoorbeeld, het eigenwijze begin van “Silence”, het tussenstukje in “To Me” vanaf 2:07, de spannende opbouw van “True Story”, of het mysterieuze “Interlude” dat er lekker eigenwijs is tussen gezet. Dat zijn voor mij de chocoladesnippers in het stracciatella ijs. De productie had nog wel wat warmer gekund en het spel had hier en daar nog een tikkeltje strakker gemogen, maar deze band heeft duidelijk potentie. Ik had ze die plek op Pinkpop daarom ook wel gegund, want Lesoir heeft het in zich om een stukje eigenwijzer uit de hoek te komen dan menig bandje dat de laatste jaren op het festival stond.
mij=Marista / Universal
4 reacties