Eigenlijk knap lullig voor Neal Casal: hij is bekender om zijn werk in The Cardinals, de begeleidingsband van Ryan Adams, dan als de singer/songwriter die hij ook – en misschien wel: vooral – is. Wellicht was hij het rustpunt, het anker dat Ryan Adams nodig had om zijn balans te vinden. Want waar de wispelturige Ryan Adams graag alle kanten opschiet, doet Neal Casal al zijn hele carrière hetzelfde: rustige, ingetogen rootsy liedjes schrijven, in de traditie van de singer/songwriters van de Amerikaanse Westcoast. Hij is een noeste werker: sinds 1995 maakte hij al veertien soloplaten (inclusief live- en restjesalbums), vier met The Cardinals, drie met Hazey Malaze en dan heb ik de lijst met albums waar hij op meespeelt (zie zijn discografie) maar niet nageteld. Hierop vinden we overigens een indrukwekende lijst namen: van Todd Thibaud, via Tift Meritt, Willy Nelson en Mark Olson, tot Vetiver. Zijn eigen werk laat zien wat voor vakman hij is. Elk liedje is uitgewerkt, wordt losjes, maar vakkundig gespeeld en is knap gearrangeerd. Die kalmte is meteen de makke van Sweeten The Distance. Neal Casal zou weleens wat vaker uit de bocht hebben mogen vliegen om er een echt spannend album van te maken.
mij=Fargo / Munich
4 reacties