Ik heb mijn singer-songwriters het liefst een beetje apart. Dat ze net wat verder zoeken dan gitaar, strijkorkestje en getormenteerde stem. Daarom ben ik ook – nog steeds – zo verkikkerd op de cd van DM Stith en de solo-cd van Mark Hollis. Hetzelfde geldt voor Evasion van Werner Kitzmüller. Nog nooit van gehoord? Dat kan heel goed kloppen. Tien jaar heeft deze Oostenrijker geschaafd aan zijn debuut-cd. En het resultaat is er naar! Evasion duurt dan misschien maar zesendertig minuten, ik zit ze keer op keer ademloos uit. De secure manier waarop hij de tien songs heeft samengesteld is bloedmooi. Evasion is zo’n album waar geen noot teveel op staat, geen belletje teveel schalt, geen een keer teveel op de kleerhanger wordt getikt, geen strijk teveel gedaan wordt op de cello, geen… ach nog zoveel meer, maar toch voel het geen seconde aan alsof het allemaal tot in de milliseconde doorberekend is en geforceerd is. Kitzmüller zingt afwisselend in het Engels en in het Duits, maar zelfs dat voelt aan als een natuurlijk iets. Qua klank neigt zijn stem het ene moment naar David Sylvian, maar (vast door de gitaar) een liedje als “One Step” doet me ook wel ietwat aan DM Stith denken. Erg mooi is ook als hij samen met Meaghan Burke (die ook cello speelt) “Stalker” vertolkt. Dat heeft de magie in zich van een goede Damien Rice / Lisa Hannigan-samenwerking. Maar dan een net iets apartere schakering. Nog aparter is het erop volgende volledig a-capella, korte “Grenade” dat vloeiend (aan de hand van streetsounds) overloopt in het sobere “Purple”. Een van de andere hoogtepunten van deze bloedmooie plaat.
mij=Valeot
4 reacties