Met twee albums in een jaar kun je Cass McCombs gerust een bedrijvig baasje noemen. In april 2011 bracht de Californische singer-songwriter Wit’s End uit en krap een half jaar later komt hij met Humor Risk. John Peel heeft McCombs ooit het stempel ‘unobtrusively brilliant’ opgeplakt. Dat belooft dus wat. Waar Wit’s End een album vol uitgesponnen en ingetogen nummers was met de nadruk op toetsen klinkt Humor Risk luchtiger en wat meer rockend. McCombs raadt de luisteraar aan om vooral zijn teksten te lezen. Goed advies want deze zijn in al hun vaagheid ook intrigerend en geven hun betekenis niet zomaar prijs. Ze geven de makkelijk in het gehoor liggende muziek op Humor Risk een meerwaarde. Normaal gesproken zou een folkrockplaat van een zanger met een dergelijke nasale en monotone stem snel vervelen, maar Cass McCombs slaagt er in om de aandacht vast te houden. De songs hebben allemaal een soort van herhaling in ritme in zich, waardoor ze in je hoofd blijven hangen. Het is knap wanneer je in staat bent om in een jaar twee albums uit te brengen die allebei hun eigen mysterieuze en intrigerende charme hebben. Dat had John Peel dus goed gezien.
mij=Domino
4 reacties