Bij de eerste beluistering van Flying Colors was ik behoorlijk teleurgesteld. Ik had het idee naar een jamband á la Widespread Panic of Perpetual Groove te luisteren. Ik liet ‘m even liggen en dat bleek genoeg om de verkeerde verwachting, opgeroepen door de namen Neal Morse, Mike Portnoy, Steve Morse en Dave LaRue bij te stellen. Samen met zanger-gitarist Casey McPherson (Alpha Rev) hebben ze namelijk een plaat opgenomen die niet bol staat van het progspektakel, en da’s even wennen. En toch, hoe opmerkelijk gedisciplineerd ze ook in dienst van het liedje spelen, ieders herkenbare en hoogstaande kwaliteiten zijn wel degelijk te horen. Je moet er iets beter voor luisteren, maar dan is het dubbel genieten. Luister eens naar opener “Blue Ocean”: het is in alles een typische Neal Morse-song. Nog opmerkelijker is het in “Kayla”. Het drumwerk is typisch Portnoy, de gitaarsolo is Steve Morse ten voeten uit en er zit een fraai vocaal intermezzo in zoals dat ook op ieder album van Neal Morse te vinden is. Elders is de liefde voor Beatles (“Love Is What I’m Waiting For”, “Everything Changes”) te horen en in het afsluitende, twaalf minuten durende “Infinite Fire” is er toch nog even wat kijk-mamma-zonder-handen-prog. De enige onbekende was voor mij Casey McPherson. Zijn soms wat bibberige vibrato ligt me niet altijd even goed, maar hij is bepaald niet het vijfde wiel aan de wagen geworden. Na een valse start kan ik concluderen dat Flying Colors een prachtig uitgebalanceerde rockplaat is geworden, met uitstapjes naar pop, Americana en prog. Dat hier het puikje van de Amerikaanse rock aan het werk is wordt nog eens benadrukt door het feit dat voor het schrijven van de elf songs én de ruwe opnamen slechts een periode van negen(!) dagen beschikbaar was. Producer Peter Collins (Rush) smeedde het overschot aan muzikaal vakmanschap samen tot een album voor een groot publiek, zonder muzikale concessies te doen. Wauw!
mij=Music Theories / Mascot
4 reacties