‘I fucking hate The Ting Tings!’ Zo beantwoordde drummer Steven Ansell van Blood Red Shoes twee jaar geleden mijn vraag naar dat andere Britse jongen-op-drums-meisje-op-gitaar duo. Hij zal niet blij zijn dat beide bands nu samen in deze recensie staan, maar toch is het best aardig om de nieuwe albums van deze twee qua bezetting vergelijkbare bands eens samen tegen het licht te houden.
The Ting Tings bestaan sinds 2006 en hebben een paar flinke hits gescoord met “That’s Not My Name” en “Shut Up and Let Me Go”. In 2008 kwam hun debuut uit en hun tweede studioalbum Sounds from Nowheresville kwam in februari uit in Nederland. De druk om opnieuw hitsingles te maken zal niet mals geweest zijn. Maar helaas, ze staan in ieder geval niet op deze plaat. De titel van het album is veelzeggend want de meeste nummers lijken inderdaad nergens vandaan te komen en nergens naar toe te gaan. Op “Hang It Up” wordt nog een dappere poging gedaan om een nieuwe “Shut Up and Let Me Go” te maken, maar het nummer verzandt in doelloos gerap van Katie White. Een opvallende track is “Guggenheim” waar White heerlijk snerend een paar pagina’s uit haar dagboek voorleest. Dit wordt ongetwijfeld een leuk nummer om live te horen, maar verder lijkt het erop dat de meeste nummers zijn blijven steken in een riff, zonder echt verder te komen dan een eerste aanzet. Snel door naar de derde, als die er tenminste ooit nog komt na dit misbaksel.
Blood Red Shoes draaien al wat langer mee en zijn toe aan hun derde album. Na het uitstekende Fire Like This uit 2010 en een zorgvuldig opgebouwde live-reputatie brengt de band uit Brighton nu In Time For Voices uit. Het album werd eind 2011 opgenomen en volgens zangeres Laura-Mary Carter is het hun meest ambitieuze werk tot nu toe. Het titelnummer klinkt nog lekker vertrouwd met het typische stuwende drumwerk en een heerlijk dreigend refrein: ‘Closer, closer, seeding the hunger!’ Verderop in het album wordt duidelijk dat Blood Red Shoes zich inderdaad willen verbreden en verdiepen. Er zijn duidelijk meer rustpunten dan op eerdere albums en ook meer ruimte voor melodie. Ingetogen nummers als “Silence and the Drones” en “Night Light” laten een kant van het duo zien die we nog niet eerder zagen. Daartegenover staat “Je Me Perds”, dat meteen als een van de kortste maar meest agressieve nummers van Blood Red Shoes de boeken in kan. Ook de meer prominente rol voor de stem van drummer Ansell zorgt voor een bijzonder afwisselend album dat het begin lijkt in te luiden van nog heel veel meer moois.
mij=Sony & V2
4 reacties