The Way Things End van het Franse Akin geeft me weer eens aanleiding tot vertwijfeling. Allereerst het genre. Voor mij is het iets meer symfonische rock dan progressieve rock, maar sommigen zijn van mening dat daar niet eens verschil tussen zit. Daarnaast hoor ik hier en daar gotische metal of de uitvoering van een rockmusical. Daar kom ik dan niet helemaal uit, maar dat is dan ook meer iets voor de notoire hokjesdenkers. Dan zit ik nog wel met een ander dilemma. Aan de ene kant zit het album compositorisch goed in elkaar en heeft het de juiste afwisseling. Ik hoor fijne akkoordenschema's, nette gitaarriffs en solo's, prettig strijkwerk en een frisse verzameling van instrumenten. Aan de andere kant wil het me toch niet inpakken en verwarmen. Dat ligt aan de vlakke productie maar de bandleden hadden ook wat losbandiger kunnen spelen, met meer met lef en expressie bijvoorbeeld. Technisch gezien zingt de zangeres ook uitstekend, maar ze zit wat te prominent in de mix en ik mis emotie in haar zang. Zoals een docent tegen een acteur zou kunnen zeggen: 'Je voelt het niet! Je moet het voelen!' Goede acteurs schijnen dat te kunnen. Maar het kan ook aan haar Engels liggen (ik dacht eerst met een Nederlandse band te maken te hebben) want het zal ook wel lastig zijn jezelf emotioneel uit te kunnen drukken in een andere taal. Dat alles brengt me in vertwijfeling. Ergens vind ik het dus een knap album, maar het is net te steriel om echt euforisch te worden. Net zoals ik niet heel warm kan worden van een nep open haard, al geeft dat wel meer sfeer dan een radiator.
mij=Prog Rock / Bertus
4 reacties