Hoewel de term ‘indie’ steeds verder ontwikkelt van muziekstroming tot sleutelwoord voor marketingdoeleinden, is het tegelijkertijd dé perfecte storm. Popjournalist Peter Bruyn stelde onlangs tijdens een discussie op Twitter dat jonge bands op basis van een gimmick worden geïntroduceerd omdat ze nog geen oeuvre hebben om op terug te vallen. De opmars van jong soultalent – met artiesten als Michael Kiwanuka en Willis Earl Beal – lijkt in eerste instantie het tegengeluid. Dat terwijl oudgedienden als Mavis Staples, Sharon Jones en Lee Fields momenteel in een wederopstanding verkeren. Soul komt vanuit de binnenste kern van de menselijke psyche, vanuit de tenen, vanuit de meest primaire gevoelens. Muziek die bij uitstek recht uit het hart komt, zonder te graven naar een onderliggende betekenis die door ieder individu anders geïnterpreteerd wordt.
Misschien is dit wel waarom Bruce Springsteen als keynote speaker op SXSW vorige maand de spijker zo ferm op de kop sloeg: hij legde sterk de nadruk op die opperste muzikale belevenis. Waar hij aan superlatieven tekort kwam, moest hij zijn gitaar erbij halen om zijn punt duidelijk te maken. Slechts een minuutje spelen en Bruce incasseert al een luid applaus. Uitroepteken. Allez, daarvoor IS hij natuurlijk ook The Boss. Maar daardoor denk ik bij mezelf: is dit waarom De Wereld Draait Door muzikanten slechts dat ene minuutje geeft? Een soort beproeving wellicht: welke band kan die overstijgende bezieling binnen zestig seconden overbrengen? Het is slechts gissen. Maar met diezelfde esthetische kracht trok Alabama Shakes veel belangstelling afgelopen maand op SXSW. Hapklare gimmicks heeft deze jonge band uit het slaperige Athens niet nodig: Brittany Howard, Heath Fogg, Zac Cockrell en Steve Johnson vervlechten op het debuutalbum Boys & Girls soul, rootsrock, garage, gospel en blues in elkaar zonder berekende intenties, zonder de franjes en zonder de glans.
mij=Interview: Jasper
'Bless my heart, bless my soul. I didn't think I'd make it to twenty-two years old'
Zo luidt eerste zin van het openingsnummer “Hold On”. Tijdens de eerste seconden weet Alabama Shakes het hart direct te treffen. Voormalig postbezorgster Brittany Howard beschikt over een stem die een stadsblok ineen kan laten storten. Brittany: 'Ik ben gelukkiger nu ik gewoon voluit kan zingen, dat ik me niet meer hoef in te houden. Als ik zachtjes zing, dan voel ik mij niet op mijn gemak. Sinds ik liedjes ben gaan schrijven, geloofde ik altijd dat ik op deze manier kon zingen. Maar het was bijna alsof ik het mezelf niet toe wilde laten. Ik wist altijd dat ik héél hard kon zingen. Uiteindelijk heeft het geen zin daar tegen te vechten.' De deksel lijkt bij Brittany definitief van de pan.
Samen met gitarist Heath is ze naar Amsterdam gevlogen voor de bands' eerste Europese promotoer. Heath breekt het ijs door onwennig een grap te maken over het litteken op zijn nek, veroorzaakt door een operatie aan zijn schildklier. 'Ik kon daarvoor niet zingen, en nu nog steeds niet!', lacht hij. Ondanks de oplopende hype en lofzang die circuleert binnen de muziekmedia en blogs blijven Brittany en Heath relatief bescheiden en nuchter. 'Ik denk eigenlijk nog alleen maar aan teruggaan naar onze oefenruimte om nieuwe liedjes te schrijven', aldus Howard.
'Er komt nu meer bij kijken dan alleen live spelen', verzucht Heath. 'Als we bijvoorbeeld een radioshow doen, moeten we eerst uitladen, opbouwen, soundchecken, een interview doen en vervolgens weer afbouwen. En dan begint de volgende show vaak al bijna…en dan heb je nog niet eens gegeten. Als je leest over rocksterren en hun uitbundige levensstijl, vraag ik mij af wanneer ze tijd hebben om gewoon normale dingen te doen.' Brittany: 'In Seattle hadden we laatst een dag vrij. Iedereen wilde gaan stappen, maar ik bleef achter om kleding te strijken. Ik had de behoefte om iets alledaags te doen. Het werd uiteindelijk een productief dagje. Maar weet je wat ik denk…? Terwijl jij jezelf afvraagt waarom, overkomt het je gewoon. Het is net als ouderdom: je staat niet stil meer bij alles. Ik zag laatst een foto van Jimi Hendrix waar hij backstage zijn gitaar aan het stemmen was. Het ziet er zo cool uit, terwijl hij op dat moment gewoon aan het voorbereiden was voor zijn show. Het is pas wanneer je er later op terugkijkt dat je denkt 'oh wow, ongelooflijk dat ik dáár bij was!' Je besefte het op het moment zelf alleen nog niet.'
Brittany groeide op met een breed muzikaal dieet, variërend van punk tot rock-'n-roll tot progressieve rock. 'Toen ik klein was bracht ik veel tijd door bij mijn grootmoeder. We luisterden samen naar Elvis, The Temptations en Percy Sledge. We hadden een radiostation genaamd Solid Gold Oldies, zij was er dol op. Mijn oom speelde vroeger in een bluegrass-bandje, dus bij hem was ik ook vaak te vinden. “Hound Dog” van Elvis was het eerste liedje dat ik ooit door een microfoon zong, maar dan in een bluegrass-versie. Het was erg cool!' Ze noemt Chuck Berry, Sister Rosetta Tharpe en Brian May als grote invloeden. 'Dat heeft vooral te maken met hoe zij hun instrument benaderen: ze spelen de gitaar niet zoals het hoort, maar juist zoals zij het zelf willen.'
Op de middelbare school voelde Brittany zich al snel aangetrokken tot haar medemuzikant. ‘Waar wij vandaan komen, wil iedereen Tom Petty & The Heartbreakers worden. Dat vind ik nogal saai. Wij willen wat meer het avontuur opzoeken.’, aldus Howard. Toen Brittany bassist Zac Cockrell door de wandelgangen zag lopen met een At The Drive-In t-shirt, was er al snel een klik tussen de twee: ze wisselden muziek uit en begonnen vervolgens liedjes te schrijven. ‘Niet veel later vond het tweetal een vaste gitarist in Heath, die een paar jaar eerder was afgestudeerd. Hij speelde voorheen in Tuco’s Pistol, een lokale band die Howard als tiener adoreerde. Volgens Heath was de chemie er vrijwel meteen. Heath: ‘We wilden zoveel mogelijk optredens doen, maar we konden nog niet stoppen met onze banen.’
Hoewel de bandleden zich in allerlei genres thuis voelen, kwam de muziek van Alabama Shakes volgens Brittany vooral intuïtief. Brittany: 'We repeteerden op dinsdag en donderdag, en vaak begonnen we gewoon te jammen. Eigenlijk ontstonden de liedjes daardoor vanzelf. Het voelde goed en iedereen kon zichzelf er in vinden. Zac heeft een grote voorliefde voor die groovy basloopjes (neuriet een melodietje als voorbeeld). Dan komt opeens alles wat ik heb geleerd in de muziek terug. Ik vul de melodie vanzelf op de eerste en derde maat (neuriet opnieuw een stukje) in. Het nummer schrijft zichzelf bijna!'
'Soms krijgen onze ideetjes een draai van 180 graden', vult Heath aan. 'Vaak komt dat het eindresultaat juist ten goede. Wij zijn daar wel goed in, het originele idee los te laten en kijken hoe ver wij onze liedjes uit kunnen breiden.' Zo klinkt Boys & Girls dan ook: geen ambitieus geneuzel, maar pakkende songs met slechts kop en staart ondergedompeld in een troebele Motown-achtige productie. Opnieuw een bewijs dat de leeftijd van muziek totaal niet gebonden is aan die van de persoon. Meestal provoceert Alabama Shakes het ultieme feel good gevoel, zoals bij het prijsnummer “I Found You”.
Op specifieke momenten klinkt Alabama Shakes werkelijk hartverscheurend. Op de titeltrack “Boys & Girls” zingt Brittany over een hechte vriendschap uit haar jeugd die is verloederd. Howard: 'Toen ik jonger was had ik een jeugdvriendje. We groeiden samen op en we trokken bijna altijd met elkaar op. Dat was voor ons gewoon normaal. Maar naarmate wij ouder werden, begonnen mensen ons uit elkaar te drijven door bepaalde dingen te insinueren. Het lag niet aan ons: we waren vrienden, maar de rest maakt er iets anders van. Het werd voor ons steeds moeilijker die hechte band te onderhouden. We verloren elkaar vervolgens een beetje uit het oog.'
Bij “On Your Way” is het verwerken van de dood het centrale thema. Het begint als een soort wake in de stijl van de oude gospel, maar mondt vervolgens uit in puntige, energieke bluesrock. Brittany: 'Het is een 'lose someone, can't see 'em again'-liedje. En in de tussentijd…' Ze maakt haar zin niet af. Een korte stilte valt. 'Alles blijft eigenlijk hangen in 'de tussentijd'', stamelt ze. 'Daar gaat het liedje over. Iedereen verliest weleens iemand, maar uiteindelijk gaan wij allemaal naar onze schepper – of hoe je het ook wilt noemen. Het hoeft niet per se droevig te zijn. Het gaat ook over het loslaten van die gevoelens.'
4 reacties