Je hebt van die albums waarvan je pas merkt hoe goed ze zijn als je ze in hun geheel beluistert. De opbouw en de afwisseling zijn dan essentieel voor het grootste luisterplezier. Fair Warning is merkwaardig genoeg een band waarbij je pas hoort hoe goed ze zijn als je hun nummers tussen die van andere bands hoort. De band rond Tommy Vance en Ule Ritgen grossiert namelijk al jaren in Teutoonse formule-AOR en -stadionrock, is eigenlijk voorspelbaar als de pest, maar het klinkt steeds weer als een klok. Sinds 1992 hebben ze zo zeven studio-albums uitgebracht en die zijn eigenlijk allemaal prima. Ze zijn er vijf jaar tussenuit geweest in het begin van deze eeuw en raakten toen ook een gitarist kwijt, maar veel verschil heeft dat niet gemaakt. Natuurlijk, verschillen in details zijn er wel, maar die waren vooral van productionele aard – en eigenlijk zijn ook die niet zo bar groot. Met “Best And More” wordt een verzamelaar van de betere soort afgeleverd: maar liefst 32 tracks, met alle krakers, maar ook nieuw materiaal en akoestische- en liveversies. De beperkingen van de band komen alleen even in beeld bij de van-dik-hout-zaagt-men-plankenversie van Led Zeppelins “Rock And Roll”. Is 32 tracks niet wat veel ineens? Misschien wel. Maar in kleinere doses zit je tot je eigen verbazing de songs steeds meteen mee te neuriën of mee te brullen. Fair Warning is onweerstaanbaar, ook nu weer.
Ook Duits, ook Groter Dan Groot, is Blind Guardian. Ook zij hebben nu een (dubbel-)verzamelaar uit, na negen studio-albums in zo'n 25 jaar. Maar waar Fair Warning de stadionrock vertegenwoordigt, is Blind Guardian van de powermetal. Powermetal met een flinke lik operette, want ze houden zich bepaald niet in met de bombast. Op deze verzamelaar weet je met opener “Nightfall” al wat je krijgt: metal met heel veel, héél veel orkestrale elementen. Een song als “Somewehere Far Beyond” is meer rechttoe rechtaan metal, maar heeft in structuur en details ook tal van bombastische elementen. “Traveler In Time” is vooral dubbele-basdrums-snel, maar kent een 'Valhalla'-koortje in het refrein dat geen twijfel laat. Ze schijnen dat orkestrale te hebben van Queen. Toch is Blind Guardian (veel) meer Manowar goes operette dan Queen. Dat is iets wat niet iedereen trekt. Als verklaard bombastliefhebber en bedenker van de Paradox van Prikkie ('Bombastisch is per definitie té. Dat betekent dat té bombastisch niet bestaat.') trek ik het nog wel, maar zelfs ik moet er niet aan denken iets als dit de hele dag op te hebben staan. Tegelijkertijd: als dat je ding is, dan is Blind Guardian wel een erg goede vertegenwoordiger. De meeste tracks zijn opnieuw gemixt, een paar opnieuw opgenomen, zodat deze verzamelaar – die toch ruim twee decennia voortschrijdende geluidstechniek bevat – geen te grote verschillen kent. Opvallend is dat op de bandsite wordt gesproken over een enkele cd. Er zijn van deze verzamelaar echter verschillende versies met minimaal twee cd's. Blind Guardian is ongelofelijk over the top, maar wel heel knap over the top.
mij=Fair Warning: SPV / Suburban; Blind Guardian: EMI
4 reacties