M'n huis is een puinhoop. Minder dan een tijdje geleden, maar toch, het is niet wat je netjes noemt. Desondanks en vooral ondanks de goede voornemens is het me afgelopen week niet gelukt er iets aan gedaan te krijgen. De stofzuiger ligt middenin de gang, en ik stap er al twee weken overheen. Op dezelfde manier zat ik aan te hikken tegen deze recensie van Damage Control van Jeff Scott Soto. Hij is gezegend met een van de beste stemmen in de AOR, het is altijd een plezier om naar zijn platen te luisteren en toch blijft er zo'n stemmetje zeuren in m'n achterhoofd. Op de een of andere manier is het songmateriaal iedere keer weer goed, maar verre van spectaculair, en het gevolg is dat zijn platen oor-in-oor-uit-albums worden. Bij zijn live-albums is mijn bewondering voor zijn stem groot genoeg om de cd nog eens op te zetten, zijn studioplaten zijn daar vaak net niet goed genoeg voor. Bij Damage Control was ik bang voor een herhaling van voorgaande albums. Dat blijkt niet helemaal op te gaan. De productie (van Soto zelf) is op Damage Control om door een ringetje te halen en meer rock dan we van Soto gewend zijn, de muzikanten (onder wie niemand minder dan Night Rangers Joel Hoekstra en Y&T's Dave Meniketti) weten waar Abraham de mosterd haalt, en Soto is herkenbaar als altijd met zijn stem op de rand van rock en soul. Het songmateriaal is van hoog niveau. Toch had hij ook deze ronde wat meer risico mogen nemen van mij. De meeste bands zouden er voor tekenen, maar juist een zanger als Jeff Scott Soto kan meer, veel meer dan het materiaal van hem vraagt. Kortom: Damage Control is heel goed, misschien wel zijn beste solo-album ooit, en toch blijft dat stemmetje zeuren… Zo. De recensie is af, nu m'n huis weer.
mij=Frontiers / Rough Trade
4 reacties