Ik heb nooit veel gehad met Paul Weller. Natuurlijk ken ik de klassiekers van The Jam, heb ik ook wel eens meegeneuried met een hitje van The Style Council, maar zijn solowerk kwam bij mij al vrij snel op het stapeltje clichérock terecht. Bovendien stond de arrogante houding van de 'modfather' in de Britse pers me ook vaak nogal tegen. Niet geheel onbevooroordeeld zette ik dan ook Sonik Kicks op, zijn elfde solo-album, maar holy shit wat een verrassing! Opener “Green” is een gejaagd, elektronisch, bizar nummer dat een compleet nieuwe Weller laat horen. Nooit gedacht dat de man op zijn oude dag nog zoiets zou kunnen maken. Sonik Kicks wordt inmiddels al Wellers 'krautrock-album' genoemd, maar eigenlijk zijn vrijwel alle muziekstromingen wel vertegenwoordigd. Van het beetje tuttige, musical-achtige “Kling Klang” via de ambient track “Sleep of the Sirene” naar Blur's Beetlebum-hommage “Paper Chase”. Sonik Kicks lijkt een grote ontdekkingstocht van Weller naar alle artiesten die hem ooit beïnvloed hebben of die hij op zijn beurt beïnvloed heeft. Het laatste nummer van het album, “Be Happy Children”, is een bijzonder bombastisch en emotioneel nummer met vocale bijdragen van zijn dochter Leah en zijn zesjarige zoontje Mac. Een prachtig einde van een album dat je zeker bij eerste beluistering zal doen duizelen. Weller is inmiddels 53 jaar maar klonk nog nooit eerder zo energiek en vernieuwend.
Mij=Island
4 reacties