Technisch sterke zangeressen zijn er in overvloed. Kijk maar eens naar de gemiddelde auditieshow op televisie of bij een uitvoering van de plaatselijke muziekschool. Soms vraag ik me wel eens af of er nog meisjes zijn die Adeles “Someone Like You” niet perfect kunnen zingen. Het blijft dan ook zoeken naar stemmen die net dat beetje extra hebben, die echt iets losmaken bij de luisteraar. En dat zijn er helaas maar weinig.
De Schotse zangeres Rachel Sermanni is gezegend met een prima stem. Ze zingt loepzuiver en mooi beheerst, maar toch mist ook bij haar net dat ene verrassende randje dat de stem een eigen karakter geeft. Als de liedjes dan ook niet echt boven het niveau van oerdegelijke folk uitkomen, wordt het lastig om de aandacht er bij te houden. Het is allemaal net iets te lieflijk en veilig. Hopelijk durft ze op haar debuutalbum iets meer muzikale en vocale risico's te nemen dan op deze EP.
Iets meer pit zit er in Rachael Yamagata, een Amerikaanse singer-songwriter die al een behoorlijk aantal jaren meedraait. Naast werk met grote namen als Ryan Adams en Jason Mraz bracht ze al drie solo-albums en diverse EP's uit. Haar vorige album kwam nog uit met behulp van donaties via Pledgemusic en deze derde, Chesapeake, kwam eind vorig jaar uit via haar eigen label Frankenfish Records. Chesapeake is overigens een riviermonding in de Verenigde Staten waar de studio staat waar het album werd opgenomen. Ook Yamagata is zo'n zangeres met een prima, maar niet uitzonderlijke stem, die vooral op de rustigere nummers wel heerlijk zwoel klinkt. Een van de hoogtepunten, “Saturday Morning”, is een aandoenlijke lovesong met een ontwapenende tekst die alleen maar kan komen van iemand die heerlijk in haar vel zit. Prachtige en professionele plaat van een zangeres die met het grootste gemak een heel groot publiek zou moeten kunnen aanspreken.
mij=Eigen Beheer & Frankenfish / Bertus
4 reacties