Een positieve, optimistische titel heeft Scotty Alan niet gegeven aan zijn eerste soloplaat. En dan opent het album ook nog met “Good-bye” ('Now that we’re here, two broken hearts / it’s time to stop […] Good-bye, my love'). De toon wordt meteen gezet: Wreck and the Mess is een melancholisch album, geschreven door een eenzame ziel. Maar melancholie is een andere geestestoestand dan diepe droefenis en dus worden we in de kleine drie kwartier die deze plaat duurt niet meegezogen in peilloze diepten. En naar eigen zeggen woont hij dan wel alleen, ergens op het platteland van Michigan, eenzaam is hij niet. Scotty Alan begon ooit, als zoveel singer/songwriters, als punkrocker. In zijn geval in The Muldoons (nee, niet deze) en heette toen nog Scotty Uren. Vijf jaar nadat deze band stopte, begon hij voor zichzelf en in een ander genre. Met een fikse handvol bekende muzikanten nam hij in Los Angeles deze vijftien korte (de meeste nummers klokken af op drie minuten) tot zeer korte (sommige bij anderhalve minuut) songs op. Vrolijk is het zelden, want liedjes heten bijvoorbeeld “Long Ways from Laughin”, “Ain’t Much”, “Not Ready To Be”, “Down Before I Fall” en “Sinkin’ In”, maar mooi is het zeker. Voor wie zich wil laten troosten door akoestisch getoonzette country- en folksongs die soms verrassend uptempo zijn.
mij=Spinout Records
4 reacties