Als er mooie vrouwen in een clip of op een hoes verschijnen dan gaat bij mij het alarm af. Ik heb dan een ernstig vermoeden dat zij af moet leiden van de inhoud van het gebodene. In dit geval gaat het om het vierde solo-album van de Deen Tim Christensen. Naar het schijnt was hij ooit leadzanger van Dizzy Mizz Lizzy, een grungeband, wereldberoemd in eigen land en Japan. Tim Christensen maakt met de begeleidingsband The Damn Crystals echter geen grunge meer. Hij is meer van de mooiere popliedjes, zoals we die kennen van Crowded House. Af en toe is er uiteraard nog wel een rockrandje, waarbij Christensen kan laten horen dat hij een prima rockstemgeluid heeft. Commercieel vreemd genoeg begint het album met een meer dan tien minuten durende “The Damn Crystals”, terwijl de andere liedjes minder dan vijf minuten duren. Dit liedje geeft echter wel de rockkant weg van wat er op de rest van het album geboden wordt. Blijven de ballads nog over die dan voor de afwisseling moeten zorgen. Ondanks dat ik vervelendere muziek ken en niet al te negatief wil zijn, vind ik het moeilijk om mijn aandacht er bij te houden. Als het een competitie geweest zou zijn dan zou ik ze een goede middenmoter noemen. Ik hoop dat zijn muziek eerdaags genoeg liefhebbers trekt om de zalen in ons land vol te krijgen, En nee, het lijkt me niet waarschijnlijk dat de hoespoes meekomt.
mij=PIAS
Maar die opener The Damn Crystals zou naar mijn mening mogen uitgroeien naar een ware rockclassic. Want mooi is het wel die 10 minuten.
Maar die opener The Damn Crystals zou naar mijn mening mogen uitgroeien naar een ware rockclassic. Want mooi is het wel die 10 minuten.
All Them Losers is wel een leuke Petty-pastiche toch? voor minder dan 75 euro. Probleem is natuurlijk wel dat je ‘m van mijlenver ziet aankomen (de titel alleen al)
(wel een beetje het overkoepelende gevoel hier. dus eens met de review.)