Toen Wallis Bird in 2007 debuteerde met Spoons dacht ik dat ze snel een grote dame zou worden. Ze had namelijk alles mee. Leuk kopje, krachtige stem en – vooral ook – goede liedjes. Ondertussen zijn we vijf jaar verder, is de Ierse Bird toe aan haar derde cd en is de doorbraak er nog steeds niet. Helaas. Misschien dat er met haar nieuwe cd wel verandering in gaat komen. Het zou wel verdiend zijn, want deze titelloze nieuweling laat horen dat de rek er bij Bird nog lang niet uit is. Ik hoop dat er voor haar een “Jungle Drum”-etje tussen zit en dat ze net als Emiliana Torrini welverdiend kan oogsten. Het recalcitrante “I Am So Tired Of That Line” zou zich daar best voor lenen. Of de eerste single “Encore” met zijn dubby beats. Maar de vrolijke meezinger “Heartbeating City” nog het meest. Variatie is er sowieso volop in de elf songs. Zo opent de cd een beetje vaag met “Dress My Skin And Become What I'm Supposed To” waarin Bird heel diep (bijna mannelijk zingt) in een kaal liedje. Een van de mooiste liedjes is zonder twijfel “In Dictum” waarin Wallis Bird op intense wijze haar muzikale kwaliteiten showt. Langzaam bouwt ze de song op naar een prachtige climax met samenzang. Sowieso is het prettig hoe ze met haar stem en songs laveert van pak ‘em beet Ani DiFranco naar Melissa Etheridge. Al zou je in “Ghost Of Memories” ook best nog Tori Amos terug kunnen horen. De verscheidenheid aan songs maakt dat deze derde cd voor van Bird voor elk wat wils biedt, zonder dat het aan gaat voelen als los zand. Het voelt juist als een geheel. Een prachtig geheel.
mij=Karakter / Good2Go
4 reacties