Op het moment dat er een enthousiast stukje uit mijn pen (of eigenlijk toetsenbord) moest vloeien, sloeg het baalmoment toe. Ik hoopte Django Django komende zomer ergens op een festival te zien. Ze stonden geboekt op Lowlands en Into The Great Wide Open, maar hier had ik (gewild c.q. ongewild) geen kaartjes voor. Maar de vrolijke muts kan weer op, want ze komen op het Berlin Festival waar ik dus wel een kaartje voor heb. Op elk festival waar dit Edinburghse kwartet geboekt wordt, moet volgens mij de zon spontaan gaan schijnen. Wat een vrolijkheid straalt hier vanaf, en het zit muzikaal nog goed in elkaar ook. De huidige single “Default” is kenmerkend voor de rest van het album. De creatieve wijze waarop de elektronica ingezet wordt, de ritmesectie die de nummers op veelal dansbare wijze draagt en de zanglijnen (solo of samen) die hun eigen weg kiezen. Django Django is zeg het maar de Franz Ferdinand van 2012: fris, catchy en Schots. Hun debuutplaat duurt bijna vijftig minuten, maar ik ga hier niets lelijks over zeggen. Integendeel, hulde, want de dertien liedjes vervelen geen moment. Django Django´s debuutplaat is voorlopig mijn favoriete album van dit jaar en daar gaat deze zomer – weer of geen weer – écht geen roet in het muzikale eten gooien.
mij=Because
4 reacties