De Belgisch/Nederlandse band Drive Like Maria kreeg een paar jaar terug vrij snel bekendheid in het kielzog van bands als De Staat en Triggerfinger. Het album Elmwood stond dan ook vol met aansprekende rock, blues en stoner. Daarna werd het stil rond de band, maar ze namen de tijd om op het Toscaanse platteland eigenhandig een studio op te bouwen en in alle rust te werken aan het nieuwe album. Dat zouden meer bands moeten doen, even terugschakelen, tijd nemen voor zelfreflectie en het juiste pad zien te vinden. Waar “Elmwood” voor een groot deel op Queens of the Stone Age leest was geschoeid, gaat de band op dit naamloze album meer op zoek naar een eigen identiteit. Het resulteert in een gevarieerder album, met meer aandacht voor melodie en melancholie. Het duet “Howl” met Lara Chedraoui van Intergalactic Lovers is bijvoorbeeld prachtig en had zo van Mark Lanegan afkomstig kunnen zijn. Het subtiele “On The Road” wordt mooi ondersteund door viool en “Bury My Heart in The Desert” is een mooie gevoelige afsluiter. Bjorn Awouters gebruikt zijn stem dan ook beter dan ooit en klinkt bij vlagen niet alleen als Josh Homme maar soms hoor ik ook Chris Cornell of Alain Johannes. Gelukkig slaat de vlam nog af en toe als vanouds in de pan met bijvoorbeeld “The Dog Died Rough” en vooral “Ghostrider” dendert indrukwekkend door. Nummers als “Boomerang” en “Woke Up Hard” zijn dan nog wat te radiovriendelijk in mijn oren, maar ik vind het over de hele linie een prestatie. Veel bands worstelen toch na het eerste succes met die 'lastige tweede', maar Drive Like Maria heeft zich verder ontwikkeld en bewijst na een tussenpauze het volste recht te hebben op een terugkeer naar een prominente plek op het podium of in je huiskamer.
mij=PIAS
4 reacties