DZ Deathrays – Bloodstreams

Het lijkt wel alsof ik alleen maar platen met schedelhoezen bespreek de afgelopen tijd, maar ook dit is er een die ik met veel plezier kan aanraden. In interviews geeft het Australische duo DZ Deathrays (goeie bandnaam!) onmiddellijk toe dat ze net zo'n ultieme festivalgaragerockplaat wilden maken als Death From Above 1979. Dat is gelukt. De gitaarsound is Justice-achtig moordend, de zang en screams overtuigen en liedjes als “Dinomight” zijn rifftechnisch bijna een kopie van DFA1979. Live nemen Shane Parsons en Simon Ridley een flink geluidsniveau mee, waardoor het lafste hipsterpubliek op London Calling de grote zaal ontvluchtte. Gemiste kans hoor, want Vice-achtiger kom je een band toch niet gauw tegen. Zelden was 'thrash pop' (dixit de band) zo dansbaar en sympathiek. Hoewel je sommige nummers prima kunt remixen, net zoals DFA1979 zelf graag deed, heeft dit debuut Bloodstreams met pop weinig te maken. Er zitten prettig geflipte stukken in, maar Death From Above had acht jaar geleden wel sterkere songs. Ik moet denken aan een Nederlands duo dat vorig jaar nog écht innoveerde met emo-invloeden, The Death Letters (hoor maar); die zijn eigenlijk beter dan dit, maar hen ontbrak het aan een goeie meebrulbare single. DZ Deathrays gaat waarschijnlijk evenmin The White Stripes achterna, maar een hele leuke en goeie band is het wél. Binnenkort vast opnieuw te zien op veel festivals.

mij=Hassle / Suburban