De Subjectivisten bedachten ooit – tot ergernis van degene die het stempeltje opgeplakt kregen – de troll-term 'vet geluid'. Voor het merkwaardige Hooray For Earth zou ik met een kleine aanpassing de definitie 'kolossaal geluid' willen introduceren. Dit New Yorkse project rond multi-instrumentalist Noel Heroux doet in beukende chillwave, als dat ten minste geen contradictio in terminis is. Men ramt op synthetische drums in progrock-opstelling en ook de synths loeien in your face, noem het orchestral manoeuvres by clear daylight. Tegelijkertijd zijn de hipper aanvoelende vocalen ijl en druggy; een interessant contrast. Toch houd ik gedurende de eerste helft van het album het gevoel dat de band een hart ontbeert, een middenrif(f) dat de uitersten in evenwicht houdt. Pas richting einde valt voor mij het kwartje. De truc blijkt één schaamteloos sentimenteel refrein. “Bring Us Closer Together” jankt zanger Geroux, en hij voegt het de daad bij het woord door de broertjes Gibb en ABBA in een moderne megamix bijeen te brengen. En dat in Eurovisie-stijl, inclusief een getransponeerde slotversnelling en meeklap-einde. Na zoveel emotie pinken we tot slot relatief rustig een traantje weg in “Black Trees”. 'Over and out, under an exit sign'.
Laten we het voor de verandering eens over de Belgen hebben. In de jaren '80 waren onze zuiderburen al de grondleggers van de duistere EBM-stroming, maar ook recentelijk zijn ze invloedrijk. Is het gechargeerd te stellen dat mensen als Styrofoam en The Go Find de schattige indietronica (electro + akoestische gitaren) in onze contreien naar een groter publiek hebben gebracht? Ik zag onlangs nog het uiterst charmante Paper Fox optreden en ook zij hebben die bijna J-pop-achtige 'awww'-factor. Natuurlijk, The Postal Service en The Notwist mag men niet vergeten, maar dan nog. Al deze voorbereidende bewegingen werden twee jaar terug ingekopt door Owl City, met diens megahit “Fireflies”. Het Belgisch-Canadese duo van Plastic Operator lijkt hetzelfde plan te hebben opgevat. Luister maar naar het intro van “Your Love Is Underrated”. Ook de rest van het album is nét even wat gladder en gelikter dan de eerdergenoemde godfathers. Een leuke toevoeging aan de mix zijn wat dansbaardere beats. Er klinken kickdrums met wat meer 'oomph', en Moroder-baslijntjes. De refreintjes blijven echter uiterst poppy, je zingt ze mee nog voor ze een eerste maal om zijn. Na meerdere luisterbeurten leidt dat tot wat voorspelbaarheid – net zoals de teksten echt nérgens over gaan – maar aan de andere kant klingelen de Lali Puna-synths zó hypermelodieus dat ik hier onmogelijk knorrig van kan worden. Misschien moeten deze Gendreau en Van Dessel maar eens een wat hippere Belgische songfestival-entry schrijven. Muziek voor indiemeisjes in witte kleedjes is dit ten slotte al.
mij=Memphis Industries & Fine Day/Rough Trade
4 reacties