Nadat hij in augustus 1990 The Stranglers verliet, de band die hem wereldfaam bezorgde, heeft Hugh Cornwell nooit lang stil gezeten. Honderden optredens en een aantal sterke solo-albums maar ook drie boeken (waarvan één roman) zijn daar het bewijs van. Met de optredens in Amsterdam en Groningen begin mei is Hugh bezig zijn aanstaande album Totem & Taboo te promoten. Een album dat via Pledgemusic zal uitkomen (fans kunnen bieden op verschillende albumformats en allerlei gepersonaliseerde items daaraan toevoegen) en werd geproduceerd door de legendarische Steve Albini (Pixies, Nirvana).
mij=Interview: Vonx
Je hebt in de loop van je carrière met heel wat grote namen gewerkt zoals Martin Rushent en Tony Visconti. Hoe was de samenwerking met Steve Albini?
Ik heb veel van hem geleerd, maar ik hoop hij ook van mij. De samenwerking verliep zeer goed. Wat vooral prettig is, is dat Steve zichzelf niet echt als producer ziet. Hij is meer een technicus en mixer. Hij probeert erachter te komen wat ik als artiest van plan ben met mijn songs en hij gaat dat dan optimaal proberen op te nemen. Zijn ‘skills’ op dat gebied zijn ongeëvenaard. Iemand als ik heeft na al die jaren een heel duidelijk beeld van wat ik wil met mijn album en zijn adviezen waren erg goed op technisch gebied. Het is niet zo dat ik alles maar klakkeloos doe wat hij suggereert, maar ik was heel blij met wat hij deed. Ik sta open voor alles en ben niet eigenwijs maar heb door de jaren heen wel geleerd wat ik wel en niet wil. Uiteindelijk staat mijn naam op het eindproduct.
De eerste reacties op het web van de bieders die al een en ander te horen hebben gekregen zijn bijzonder enthousiast.
Ja, dat is ongekend, het is me nog niet eerder gebeurd dat een album zoveel reacties losmaakte terwijl het nog niet eens uit is gekomen.
Wanneer zal het uitkomen?
Nou, het punt is dat het album meer is dan de tien songs die ik heb opgenomen. Ik ben namelijk ook bezig met de film Totem & Taboo. Of eigenlijk tien filmpjes die parallel lopen met de songs, 43 minuten muziek en 43 minuten film. Sommige filmpjes zijn choquerend, sommigen zijn gewoon livebeelden van mij en mijn band. Mijn vorige album Hoover Dam heb ik gratis op het net gezet. Erg leuk maar ik heb er geen cent aan verdiend natuurlijk. Ik wil hier dus heel voorzichtig mee zijn en pas alles uitbrengen als het echt klaar is, muziek én film.
Je hebt in het verleden wel wat geacteerd, je bent natuurlijk muzikant maar hebt ook geschreven. Nu je deze filmpjes maakt vraag ik me af, waar ligt je ambitie op dit moment?
Film en alles wat daarbij hoort is echt geweldig. Toen Hoover Dam uitkwam hebben we een film gemaakt getiteld Blueprint, wat in feite een registratie was van ons terwijl we het album speelden. Tijdens het bewerken van het ruwe materiaal en alles wat daarbij hoort, werd ik echt enthousiast. We hadden geen regisseur dus ik moest heel veel zelf doen en leerde al doende heel veel. Dat was zes weken hard werken maar ook gelijk een opleiding tot filmmaker. Ik zou daar graag mee doorgaan. Ik ben al mijn hele leven dol op film. Het combineert namelijk muziek, schrijven, acteren, alles waar ik me mee bezig wil houden.
Je gitaarspel is altijd omschreven als “off the wall” en op Totem & Taboo klink je experimenteler dan ooit. Leer je nog steeds? Wat of wie beïnvloed je spel?
Het verbaasd me dat je dat zegt, ik vind zelf dat ik vrij strak en rechttoe rechtaan speel op dit album, maar het is ook maar net waar je het mee vergelijkt. Mijn hele geluid is toch wel mainstream denk ik. Wat ik tegenwoordig leer is vooral de totale sound en hoe het simpel te houden is. Ik doe weinig overdubs of extra dingen. Een van mijn favoriete platen ooit is Axis Bold as Love van Jimi Hendrix. Alles heel basic. Drums, bas, gitaar en zang en verder helemaal niks. Daarbij komt dat een simpele sound ook heel goed live te doen is. Er is niet zoveel verschil meer tussen het album en de shows.
Ben je ook al bezig met nieuwe songs?
Ja, ik heb al wat ideetjes. Niet zo lang geleden is mijn moeder op zeer hoge leeftijd overleden. Ik zou wel een album in haar nagedachtenis willen maken. De titel heb ik al, La Grande Dame, want dat was hoe we haar wel eens noemden. Maar goed, eerst moeten we dit nog afmaken.
Recent heb je gespeeld en getoerd in de VS met Blondie-drummer Clem Burke en Sex Pistols bassist Glen Matlock. Kende je ze al uit de jaren zeventig toen jullie allemaal min of meer in dezelfde periode doorbraken? Hoe is deze samenwerking ontstaan?
Glen Matlock ben ik in de loop der jaren heel vaak tegengekomen en we hadden altijd goede gesprekken. Ik zou niet zeggen dat we dikke vrienden zijn maar we waarderen elkaar zeker.
Toen de kans kwam om met hem te toeren was het voor mij gelijk prima. Clem Burke was al bevriend met Glen en ik ken hem ook al heel wat jaren dus het kwam allemaal erg goed uit zo. Ik kan me zo voorstellen dat er in Nederland wel interesse moet zijn in de package Hugh Cornwell & Glen Matlock. We zijn beschikbaar voor boekingen en het was zeker succesvol in Amerika. Later dit jaar gaan we waarschijnlijk ook nog naar Japan ook.
Volgende week speel je in Paradiso, Amsterdam. De optredens die je daar 35 jaar geleden met The Stranglers deed zijn meer dan legendarisch.
Ik speel op dezelfde avond als de Golden Earring. Zij staan in de grote zaal om hun nieuwe album te lanceren en ik sta boven. Ik ken Barry Hay erg goed, we zijn bevriend. Ik denk dat hij zijn fans zal vragen om na hun optreden naar boven te gaan om mij te zien.
Barry is denk ik toch de enige rockstar die wij in Nederland hebben.
Haha, ja dat denk ik ook. Ik hoorde een nummer van hun album, een song getiteld “Falling off a Cliff”, en dat klonk erg goed moet ik zeggen.
De Stranglers-hit “Nice ’n Sleazy” is gebaseerd op jullie legendarische optredens in de Paradiso, hoe is dat zo gekomen?
Toen we daar speelden kwamen we in contact met de Hells Angels uit Amsterdam. Ze kwamen op het podium en we raakten bevriend, nou ja, ze drongen zich een beetje op, maar dat was verder meer dan prima want we hebben geweldig veel plezier samen gehad. Ze waren een maf stel losgeslagen kerels en het was, zeker voor mij, iets wat ik nog nooit had meegemaakt. Het maakte zo’n indruk dat ik er inderdaad de tekst van “Nice ’n Sleazy” over heb geschreven. Het beschrijft min of meer die tijd. Het is de favoriet van Clem Burke. Zelfs als het niet in de set zit begint hij dat ritme te spelen bij de toegiften om mij ertoe te dwingen het te spelen.
4 reacties