Niet gehinderd door enige voorkennis over Hummingville liet ik de klanken van With An Elephant In The Room door de woonkamer schallen. Mijn angstig vermoeden van poppy jazzgepiel verdween snel toen ik de stem van de zangeres hoorde. Het zou toch niet dat ik Fay Lovsky hoor? Nee, dus. Het bleek te gaan om Mink Quispel, die mij probeerde in te pakken. Ik was eigenlijk niet van plan mij gewonnen te geven. Mijn gedachte was dat dit vast en zeker na een paar nummers een herhaling van zetten zou worden en daarmee bloedeloos saai. En weer zat ik er naast. Hummingville, bestaande uit vijf leden, weet wat ze doet. Eigenlijk had ik het kunnen weten, want als er een olifant in de kamer zit, dan moet er wel wat gebeuren. Dit kan komen doordat het nummer deskundig opgebouwd wordt en met een geweldige Kate Bushachtige-bombast explodeert (“Friendly Giant”), het soms aan andere liedjes doet denken zonder deze overigens te kopiëren (het beatlesque “Big Blue”), het af en toe zo lief klinkt (lang leve de toetsen op “Emily”), opzwepend is (in het aanvankelijk Talking Headsachtige “A Gentleman´s Tale”), maar veel vaker zijn het de prachtige details (“One Take Wonder”) die de nummers ongemerkt inkleuren. En dan is er dus nog die stem van Quispel. Ik ben om. Hummingville is een nieuwe Nederlandse band aan het popfront, waar we waarschijnlijk nog veel van gaan horen. Optredens zijn er pas vanaf de release op 11 mei op bescheiden schaal, maar met een album als With An Elephant In A Room heeft het volgens mij goud in handen.
mij=Rough Trade
4 reacties