Ik kan er niets aan doen, ik blijf een kind van de jaren tachtig. Ik word graag verrast door artiesten die plots een onverwachte koers gaan varen die teruggrijpt die kant op. Als ze het daarbij overdrijven, dan vind ik dat helemaal niet zo heel erg. Het kan net als een geleidelijke verandering tot mooie dingen leiden.
Neem bijvoorbeeld Reservoirs van ME (nog steeds kort voor Minco Eggersman). Hij kiest op zijn nieuwe cd Reservoirs overduidelijk voor een sound die geënt is op klassiekers uit die tijd. Al luisterend somden mijn vrouw en ik zo de invloeden op. De cheesy bassound van Paul Young, het eigenwijs melancholische van Talk Talk en David Sylvian, de ambient van Brian Eno, met een waterige synthesizersound, je hoort het allemaal terug in de hier gebundelde songs. Maar je hoort vóóral ook terug dat Eggersman ondertussen een grote meneer is als het gaat om het schrijven van bloedmooie, veelal melancholische liedjes. Een beetje loom zomeravonds zelfs. De tikkie monotone, maar wel warme stem van Eggersman (ik houd daar wel van overigens) wordt veelvuldig aangevuld door de kristalheldere stem van Mariecke Borger die de songs verder verrijkt en zorgt dat de zwaarmoedigheid niet de overhand krijgt. Die ligt nog wel eens op de loer namelijk bij Eggersmans muziek. Maar de balans op Reservoirs raakt nooit verstoord en mede daardoor durf ik Reservoirs nu al wel te bestempelen als een van de beste Nederlandse albums die dit jaar zullen verschijnen. En het zou me niet eens verbazen als ‘ie zelfs uiteindelijk mijn jaarlijstje haalt.
Ook Kiss The Anus Of A Black Cat tapt in ene uit een ander vaatje. Ik weet nog goed dat ik zuiderbuur en band meesterbrein Stef Heeren solo zag in een werfkelder in Utrecht. Sobere, duistere muziek met zijn kenmerkende bezwerende stemgeluid. Dat geluid is op Weltuntergangsstimmung (lekkere positieve titel, is het niet?) is als sneeuw voor de zon verdwenen en ingewisseld voor een zwaar op de donkere kant van de jaren tachtig geënt geluid. Daarin kun je zonder al te veel moeite invloeden van Sisters of Mercy (en vooral het vervolg daar op in de vorm van The Mission), Fields of Nephilim, Gary Numan en in mindere mate Joy Division in terughoren. Nou had ik met die laatste niet heel veel op, in het jasje van Heeren trek ik het prima. Met aanvullingen van drumcomputers en synthesizers trekt Heeren een apocalyptisch geluid op waarbij zijn zang me meer dan ooit doet denken aan die van Dave Eugene Edwards. Ook al is het misschien niet zo’n grote stap, toch mis ik de dark-folk die KTAOABC altijd zo kenmerkte, best in de songs op Weltuntergangsstimmung. Aan de andere kant grijpen de songs door hun gitzwarte stemming me wel behoorlijk bij de strot, de uitvoering van Heeren cs is namelijk meer dan overtuigend. Een portie Weltschmertz over je uit storten, dat kon ‘ie natuurlijk ook altijd al prima.
mij=Zeal / Konkurrent & Volkoren / Munich
4 reacties