In grote letters staat achterop de hoes: 'produced by Ray Wylie Hubbard [and] George Reiff.' Dat zou ik ook doen, als ik Lincoln Durham was. Al geef ik meteen toe dat ik niet zeker weet of ik dat lettertype dan groter zou laten zijn dan het lettertype dat mijn naam vermeldt. Zo bescheiden als die hoes eruit ziet – al lijkt Lincoln Durham op de coverfoto een beetje op Alex DeLarge uit A Clockwork Orange – zo zelfverzekerd klinkt de muziek. En dat lijkt me ook terecht. Want als je uit de oeroude traditie van countryblues zo overtuigend kunt plukken, dan heb je wel wat in je mars. Naast een hese stem met een ruwe rand bezit Durham ook nog eens een mooie gitaartechniek, waarbij hij vooral akoestische en semi-akoestische gitaren en slide gebruikt. En dan vergeet ik bijna dat hij ook nog veelvuldig de mondharmonica inzet. Er is eigenlijk maar één probleem met The Shovel vs The Howling Bones. Semi-akoestische blues en bluesrock zijn behoorlijk uitgekauwde genres. En dus moet je van bijzonder goede huize komen om er nieuw leven in te kunnen blazen. En hoe ver Lincoln Durham ook komt met zijn eigen songs, de meet haalt hij net niet. Ik vrees dat dat meer aan het genre ligt, dan aan zijn vakmanschap.
Mij=Rayburn
4 reacties