Live Footage / Standard Fare

Er stond weliswaar een pan zelfgesneden wokgroenten te sissen, maar ik schaamde me toch. Pas toen het nauwelijks versleutelde “So Far To Go” richting keuken schalde merkte ik dat Live Footage geen eigen werk uitvoerde. Tot dat moment leek het duo aan wat stemmige triphop-instrumentals bezig, enigszins verwant aan The Mix-Up, het zwarte schaap uit het oeuvre van de Beastie Boys. Met een bandversie van hiphop zit je inderdaad in de buurt, want Live Footage covert hier acht songs van Jay Dee. De jonggestorven beatproducer werkte onder andere met The Pharcyde, en raakte bij het grote(re) indiepubliek (waaronder ondergetekende) bekend met Donuts, dat tragisch genoeg een paar dagen na zijn dood uitkwam. Jay Dee was een jongen met zwartgouden handjes, zijn beats zijn virtuoze mash-ups van oude soul-lp's en ander obcuur vinyl, vaak kraakt het harder dan kroepoek. Als je die mechanisch geloopte kruimels vervangt door cello, 'echte' drums en toetsen gaat er toch wat van de magie verloren. Live Footage had wel wat vaker uit de slof mogen schieten. Jazzy solo's! Noise! Nu blijven de prima weghappende liedjes voer voor de hippe urban catwalk. En dat treft, want deze eigen beheer-release werd medegefinancieerd door een kledingmerk.
Hoewel Laura Veirs nog niet zo lang geleden moeder werd spat de seks er op haar albums niet bepaald vanaf. Niet dat dat móet… Maar de zangeres (en bassiste!) van Standard Fare kan zodoende wel een gat in de markt vullen. In Emma Coopers tragikomische, soms zelfs wat studentikoze teksten (eentje heet “Darth Vader”!) komen zinsnedes langs als 'I don't know what we're doing, but it feels good, oh yeah', en 'I hear you're into older women, do you like what they are doing?'. Dat alles ongecompliceerd fris gezongen (u mag ook aan de huppelende pop van Thao denken), met af en toe een Asobi Seksu-versnelling in het gitaarwerk. “Suitcase” is zonder twijfel het muzikaal vrolijkste liedje over de jodenvervolging aller tijden. Het merendeel van de zonnestraaltjes klinkt wel érg vertrouwd, wat het enige minpuntje is wat ik hier kan verzinnen. Een wonder dat dit geen Zweden zijn. Out Of Sight, Out Of Town is in al zijn aanstekelijke eenvoud een bijzonder geslaagd Brits indiepop-plaatje, waarop, moeten we een beetje verliefd bekennen, zelfs Danny How, het (muzikale) vriendje van Cooper, voor quirky duet-momenten zorgt. In “Dead Future” meldt hij begrijpelijk 'I can only fight this for so long'.

mij=Eigen Beheer & Melodic/Konkurrent