Een vriendin liet me laatst “Sorry” van Kyteman horen, om een voorbeeld te geven van een stuk muziek dat haar ontroerde. Vroeger zat die ontroering veel meer in teksten, tegenwoordig vrijwel uitsluitend in de muziek zelf. Ik heb nog lang nagedacht of dat voor mij ook geldt. Ik herinner me zeker de indruk die een mooie tekst op je kan maken als je zelf nog volop in ontwikkeling bent en vol vragen en twijfels zit. Maar ook nu nog kan ik intens geraakt worden door een mooie zin of een poetisch verwoord idee. Hoewel dat natuurlijk ook gewoon kan betekenen dat ik nog steeds vol vragen en twijfels zit… Dat er nog steeds artiesten zijn die dit heel mooi doen, bewijst Luka Bloom op zijn laatste solo-project This New Morning. Muzikaal is het, en ik zeg dat misschien een beetje oneerbiedig, een zoveelste Luka Bloom-plaat: gitaargeoriënteerde folk met op de juiste momenten vol gas, afgewisseld met momenten van verstilling. En wederom van zeer hoog niveau, laat daarover geen misverstand bestaan. Wat me ditmaal extra opvalt zijn de werkelijk prachtige teksten. Meer dan op vorige platen zingt hij nu over zijn fascinatie voor het Boeddhisme, met verwijzingen naar meditatie, zelfloosheid, mededogen voor je vijanden en onlosmakelijke verbondenheid met alles waarvan je aanvankelijk denkt dat het buiten jezelf staat. Mij spreekt het aan; het ontroert en inspireert me. Bloom kiest daarbij gelukkig nog steeds voor een zeer toegankelijk taalgebruik zonder ook maar een moment stichtelijk of prekend over te komen. De boodschap – voor zover je die al wil horen als luisteraar – zal dan ook niemand in de weg zitten. En dat is wellicht de grootste verdienste van deze toon- én woordkunstenaar.
mij=V2 Records
4 reacties