Ik heb even gedacht om deze recensie heel kort te maken. Komt-ie: “Tragic Idol, de nieuwe Paradise Lost plaat, klinkt als een heel fijne mengeling van Icon en Draconian Times. Maar verwacht niets nieuws.” Dat zou hem zijn geweest. Met dan wellicht nog zinnetjes erbij als “de kenners weten nu genoeg” of “als je van progressie houdt kun je beter verder zoeken”. Maar eigenlijk is het allemaal irrelevant. Paradise Lost heeft nog nooit een slechte plaat gemaakt – en dit is nummer 13 sinds 1990, ik geef het u te doen in het huidige muziekklimaat van hoogstens één album per drie jaar – en ook Tragic Idol is gewoon heel erg goed. Geen nieuwe dingen, geen progressie; wie had gehoopt op invloeden van of inspiratie door Vallenfyre, de andere band van PL-baas Greg Mackintosh kan alleen maar verder hopen. Maar wel weer een album vol memorabele momenten: die ijle synthnoten in opener 'Solitary One'; de dodelijke vertraging met daarna die sublieme terugkeer naar het oorspronkelijke ritme in 'To the Darkness'; die heerlijk rollende bassdrums in 'Theories from Another World'; die duidelijke Iron Maiden referenties in 'In This We Dwell' (twinsolo's en hop-hop-paardje-in-galop ritme); en die heerlijk vervreemdend percussieve drumpartij in 'Worth Fighting For', wellicht het enige moment dat de band iets anders dan anders probeert. En hoewel het titelnummer het enige liedje is dat wat achterblijft bij de rest, kan alleen maar geconcludeerd worden dat Tragic idol gewoon heel goed is. Ook dat is eigenlijk voorspelbaar bij Paradise Lost.
mij=Century Media
4 reacties