Collega Stonehead waagde zich onlangs aan een mooie vergelijkende verhandeling over het bandjesklimaat in Nederland en haar buurlanden. Hoewel ik zijn redenering kan volgen wil ik in de battle Nederland – België toch tegenwerpen dat ons beeld van België ietwat vertekend is. Op de Belgische 3FM (StuBru) komen net zo goed als bij ons meer dan genoeg radiovriendelijke groepen langs, die in de lijn van Moke leentjebuur spelen bij de grote Atlantische acts uit het verleden. Ik noem een Goose en Customs. Ook Rones kan aan dit rijtje worden toegevoegd. (En wíl dat ook maar al te graag). De groep brengt een bossy vocalist mee, en muzikaal heeft men ook al goed naar Interpol en vooral Editors geluisterd. Zo wordt dit wel heel erg een doordruk van een eighties-doordruk. In dieptepunt “Bribe” ontfusselt men dan ook nog eens melodietje (of twee) aan de ultieme pompeuze festival-menners Muse. Dansbare massarock, dringend op zoek naar wat meer gekte. Laat de zanger eens flink uit de bocht vliegen, om mee te beginnen. De electro-industriële trekjes zijn wél geslaagd, die verder naar voren halen lijkt mij nou leuk, Nine Inch Nails-invloeden hoor je dan weer zelden.
Maar wat nu te doen met de Engelsen van Tellison? Zij kijken op hun beurt óók naar de overkant; naar Amerika dus, en zoeken het in de gladde tienerpoprock van Panic At The Disco en aanverwante emokids. Tellison bestaat al bijna tien jaar en lijkt zelf moedeloos te worden van het uitblijven van succes. Meestal beginnen bands te klagen ná die doorbraak-plaat ('ik werd geleefd'), maar Tellison heeft het in het openingsnummer al over de problemen van het writer's block. ('I am tired of being second best'). Muzikaal speelt de groep het hard-zacht spelletje degelijk, en de zanger brengt de juiste hoeveelheid hysterie mee. Toch blijf ik het gevoel houden een band te beluisteren die zonder de X-factor écht te bezitten, de radio probeert te veroveren. De productie is door het ontbreken van budgetten ook te indie om als ware earcandy uit je speakers te sijpelen. Eén ding houdt de groep alle twaalf liedjes overeind; een knack voor meezingbare refreintjes, met “Know Thy Foe” als hoogtepunt. Nu de volgende keer zorgen voor wat meer liedjes als het rustig rinkelende “Freud Links To The Teeth And The Heart”, met de gedenkwaardige tekstregel 'She says to me: please take care of your teeth, and I say to her: please take care of my heart'. De muziek is ook meteen een stuk leuker, met een Okkervil River-achtige akkoordenwending. Helaas, erna volgt prompt weer een Green Day-'get your guns'-anthem.
mij=CNR & Naim Edge/Proper/Rough Trade
4 reacties