Hoe lang kan Enter Shikari zijn publiek nog boeien? Enter Shikari heeft ooit handig ingespeeld op een impasse in de muziek. Het beste wat destijds voor de kids voorhanden was in kruisbestuivingen tussen dance, emo en hardcore was Linkin Park. Maar ja, op momenten dat die band overal het podium plat had moeten spelen, was die band in geen velden of wegen te bekennen. Toen kwam Enter Shikari dat zinspeelde op broeierige nieuwe dance van Hadouken! en Pendulum. De band wist emo naar een hoger plan te tillen richting mathcore en dj-knip-en-plakwerk in tegenstelling tot een 30 Seconds To Mars dat met de week pathetischer werd en de band gaf zich voor een volle 400% over aan elk publiek. In een periode waarin je als festivalganger niet meer mocht roken, niet mocht stagediven en eigenlijk alleen maar heel veel muntjes voor te veel euro’s mocht aankopen, gaf juist Enter Shikari de kids hun stem terug. Muzikaal zie ik weinig nieuws terug. Ook op A Flash Flood Of Colour mixt de band gedragen hardcore singalongs met hooligandance en plotsklapse metalriffs, grunts en schreeuwende uithalen. Niet bepaald iets om over naar huis te schrijven. Voor het eerst hoor ik ook geen herkenbaar festival-anthem terug. De meter slaat uit richting dubstep, drum ‘n bass en oldskool trance. Misschien dat “Arguing With Thermometers” in de buurt komt, maar ik ben bang van niet. Vergeet niet dat de kids van tegenwoordig sneller last van ADHD hebben dan dat de band kan spelen. Te weinig tempowisselingen, enkele ballads en zelfs een serieuze poging om de Palestijnse kwestie aan te roeren nodigen elke rechtgeaarde Enter Shikari-fan uit om stante pede af te haken en suiker tot zich te nemen. Bakken met suiker. Boeit Enter Shikari ons dus nog? Nee, ik geloof van niet.
mij=Ambush Reality/PIAS
4 reacties