Bijna vier jaar geleden irriteerde Eric Chenaux me mateloos met zijn zoekende album Sloppy Ground. Ik kom me er deze week niet toe zetten die plaat opnieuw te draaien. Op Guitar & Voice zoekt Chenaux nog steeds, maar ditmaal nadert hij mijn hart wel. Geen idee waarom, misschien lukt het nu beter te focussen op de reis, in plaats van het einddoel, om een flauw spiritueel tegeltje te parafraseren. Chenaux maakt hardcore 'kijk mij eens intellectueel doen'-muziek. Je verwacht er eigenlijk een bijsluiter van twintig pagina's bij, waarin uiteengezet wordt hoe Chenaux tot deze verzameling vervreemdende geluiden en atonale akkoorden is gekomen. De Canadees brengt ditmaal drie smaken mee. Als hij fragiel zingt (zoals in opener “Amazing Background”) klinkt zijn acid folk betrekkelijk toegankelijk. Maar vaker laat hij zijn gitaar scheuren en vooral schúren. Een acht minuten durend stuk als “Sliabh Aughty” giert en jammert als een pasgeborene, terwijl pa in de kamer ernaast onverstoorbaar verder gaat met stofzuigen. De meest bijzondere categorie stukken bestaan uit meer ambienteske exploraties. God mag weten wat voor effecten Chenaux daar op zijn gitaar heeft losgelaten, maar zijn instrument klinkt als een opgegraven Keltische draailier uit de middeleeuwen. Dronende boven- en ondertonen vullen de kamer. Chenaux noemt het zelf “Simple/Frontal”, maar ik houd het op Mysterieus/Fascinerend.
Volstond bij Chenaux een blik op de albumtitel, bij Yair Yona moet je even het boekje openslaan om te weten wat je krijgt. Daar buitelen 'codes' als DADF#AD je tegemoet. Een echte gitaarplaat dus. Dit type snarenmagiërs betuigt in sympathieke liner notes (en songtitels) altijd eer aan collega's (“This One's For You, Glenn”) en ze zijn 'r even open als hun gitaarstemmingen. Nu moet gezegd worden dat Israëliër Yair Yona (nog) niet zo'n verbluffende technicus is als zijn voorbeelden. Yona's baslijnen zijn meestal vrij repetitief (de écht groten spelen daar een uitgebreide tegenlijn) terwijl de hoofdmelodie hier vrijwel altijd in het hogere register zit. De composities zijn (daardoor) betrekkelijk doorzichtig. Je kunt ze eenvoudig meeneurien. Vergelijk het met het verschil tussen een compositie voor film en een stuk dat een wereld op zichzelf is. Yair Yona ondervangt het probleem echter door flink wat medemuzikanten in te schakelen. Zijn moeder speelt piano (ik zei toch dat die gitaarjongens lief zijn) en ook strijkers ontbreken niet. Het mooiste moment is echter de entree van de Franse Hoorn in het liedje voor Glenn. Het ontbreekt Yona niet aan vingervlugheid, en terwijl hij zijn 12-string geselt valt Idit Minzer hem deemoedig bij. Magie van Jaga Jazzist-allure. Een ideetje voor de volgende keer dan nog; op een album dat gezien de namenlijst honderd procent koosjer is, keek ik uit naar wat Joodse traditional-bewerkingen.
mij=Constellation/Konkurrent & Strange Attractors Audio House/Clearspot
4 reacties