Hoeveel albums Malcolm Middleton ook nog zal maken, altijd zal hij herinnerd worden aan Arab Strap. Sinds Aidan Moffat en Middleton elk hun eigen weg opgingen, hebben ze alle vrijheid genomen om andere wegen te exploreren. Voor Moffat bleven zijn verhalen de kern en dus bleef de nadruk liggen op Sprachgesang, waarbij hij verschillende vormen van begeleiding gebruikte. Malcolm Middleton zocht het in eerste instantie in folk, met voorzichtige experimenten met elektronica. Dat leverde platen op als A Brighter Beat, Into the Woods en Waxing Gibbous, te kwalificeren als aardig tot goed tot verrassend goed. Human Don’t Be Angry is een zijweg die een heel ander vergezicht laat zien. Grotendeels instrumentaal, gebaseerd op synthesizergeluiden. Je hoort veel goedkope Atari’s en geluidseffecten die even gedateerd klinken, doorschoten met gitaren. Maar op de een of andere manier werkt het wel, al klinken zelfs de gitaren alsof ze in de jaren tachtig door hardrockbands zijn achtergelaten. Middleton heeft altijd een goed gevoel voor sfeer gehad en vooral voor in whisky gedrenkte melancholie en dat horen we ook hier weer terug. Tussen alle vrolijke melodietjes en geluidsgrapjes ruikt zijn postrock naar Mogwai op z’n eenzaamst. Wij hebben nog steeds een kater van het verscheiden van Arab Strap, maar Moffat en Middleton worden steeds beter in het vergeten van dat duo.
Mij=Chemikal Underground / Konkurrent
4 reacties