Het Italiaanse trio Hyper Evel omschrijft zich als een mix van stoner, math rock en noise met bluesinvloeden. Echt? Mijn eerste associatie is met – hup, in de teletijdmachine – Burma Shave, de Haagse band die begin jaren negentig furore maakte met albums als Stash en Zeal. Die associatie komt in de eerste plaats door de lijzige stijl van zingen van zanger/gitarist Christian Barbieri. Maar ook de mix van pop, indierock, hardrock en blues roept vergelijkingen met Burma Shave op. En met Drive Like Maria, trouwens. De basis is blues en rock, maar ze zijn niet te beroerd om over de grenzen van de genres heen te kijken. Dat maakt ook dat het album heel ontspannen aanvoelt. Ze deden in de studio precies wat ze wilden doen, en voelden zich daar lekker bij. In songs als “Invisible” en “Desertica” is een grote rol weggelegd voor de mondharmonica. Heerlijk, om zo'n lekker ouderwets bluesinstrument weer zo belangrijk te horen. “Ethical” doet dan weer sterk aan Queens Of The Stone Age denken, terwijl “Al”, hoewel een echte rocksong, vooral heel funky aanvoelt. De hoes is niet bijster spannend en bij de eerste, oppervlakkige beluistering deed het me muzikaal ook niet zoveel. Uiteindelijk waren het de ontspannen sfeer van het album en de prominente rol van de mondharmonica in een paar songs die me voor zich wonnen. Geest open, Hyper Evel erin!
mij=Baddy Rds
4 reacties