Keane – Strangeland

Het zijn net muggen in de zomer, opeens zijn ze er weer. De Engelse band Keane beschikt over de gave om me te laten rillen van zowel geluk als pure walging. Dat heb ik de afgelopen zes jaar in eerdere recensies al enkele keren eerder geschreven. Het zal wel komen omdat ik ooit zelf piano speelde en omdat het perfecte bergtoprock-anthem “Somewhere Only We Know” in 2004 zo'n diepe indruk op me maakte dat ik vervolgens alle vervolgplaten ben blijven luisteren. Niet altijd een pretje, want iets beters kwam er nooit meer. Album twee werd loeizwaar pretentieus, album drie een licht verteerbaar leuk synthesizerdingetje zoals Universal er twintig per jaar uitbrengt en toen volgde er een EP met slechte raps. Het onlangs verschenen vierde album Strangeland is qua stijl een terugkeer naar de vroeg-Coldplay-achtige liedjes van Hopes & Fears en er verschenen talloze interviews op NU.nl waarin Keane klaagt over de “hersenloze wegwerppop van tegenwoordig” en de vele talentenjachten. Je zou als serieuze muziekliefhebber bijna gaan denken dat je iets gaat missen als je Strangeland overslaat. Laat ik dat bij deze ontkrachten: trucjes zoals ze in 2004 nog werden gekopieerd van Coldplay, hard-zacht refreintjes, dissonante noten of prominente bassriffs, zijn er nergens te vinden. In plaats daarvan krijgt u meerrrrrr kazige zeehondensound. Regelmatig ontwaar ik game-achtige midimuzak die met één hand op een synthesizer na te spelen is. Die keuze voor de instrumenten ook! Neem die vreselijke synth op 1:21 in “Silenced by the Night”… Laat ik er een interview bij halen. Drummer Richard Hughes: “Ik kan me herinneren dat ik ongeveer elf was en samen met Tim Pet Shop Boys-songs uitwerkte. Daar luisterden we toen naar, daar begon het mee. Later de Beatles, Simon & Garfunkel, Paul Simon solo. Zo gingen we voort.” Tim Rice-Oxley: “Het Pet Shop Boys-gevoel is er nog steeds. We vinden ze nog altijd te gek.” Tom Chaplin: “Fantastische popsongs schrijven, [dat willen we]. Popsongs die niet zomaar op een oppervlakkige manier werken, maar diepte en betekenis hebben. Dat zie je niet vaak meer tegenwoordig, dat bands met zo'n instelling een album maken.” Tim: “Ik wil artiesten die trouw aan zichzelf zijn. Of ze elke week een ander kapsel hebben, interesseert me niet.” Ja ja, een echte authentieke artiest, dat wil Keane zijn. Die grootse uitspraken doet, ook als je vorige plaat of je vorige interview er totaal niet mee strookt. Het bovenstaand interviewcitaat zou namelijk zo op NU.nl hebben kunnen staan, of in het al even hoogdravende GPD-interview. Maar nee, dit citaat heb ik opgevist uit de OOR van 17 april 2004. Toen de band na jaren gepiel zonder platencontract net had ontdekt dat minder meer was. Kortom, anno 2012 roepen en proberen ze – na wederom jaren gepiel – exact hetzelfde. Alleen dan zonder echt goeie hit, zonder een sikkepit te leren van het verleden en zonder de bescheidenheid die authentieke artiesten zou sieren om nog iets te durven zeggen over zogenaamde wegwerppop, terwijl er werkelijk niets strange is aan Strangeland. En in tegenstelling tot een band als Hurts, die hetzelfde overkwam, maakt Keane dan ook nog de saaiste plaat van het jaar.

mij=Universal